Braničevo - Srpska Sveta Gora

[La_Luna Banned Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori La_Luna]

Odg: BRANIČEVO - Istorijski podaci i činjenice

crkva, hram Svetog Atanasija


U Paraćinskoj eparhiji je avgusta 1733. godine bilo 8 naseljenih mesta: Paraćin (28 domova), Mala ili Donja Mutnica (13), Velika (ili Gornja) Mutnica (18), Plana (10), Mirilovica (nepoznato), Donje Vidovo (11), Vidojevci (današnje Gornje Vidovo) (13) i Stalać (nepoznato). Ukupno je bilo 123 doma i to sve srpska. Po podacima “teftera mitropolitskog taksila” paraćinsku nuriju ili parohiju su februara 1734. godine činila sledeća sela Paraćin (33), Mirilovac (12), Vidovo (11), Donja Mutnica (15), Gornja Mutnica (18), Plana (10), Krečbinac (6), Vidovo (10), Stalać (10) i Grmenovac (10). Podaci istog teftera ali za 1735. godinu se ne razlikuju od prethodnog.
Po podacima Maksima Radkovića iz 1733. godine paraćinska crkva, hram Svetog Atanasija, je bila sazidana od ćerpiča i pokrivena crepom. Makism je primetio da je crkva još dosta zadrala od izgleda stare xamije. Tako je još uvek stojalo visoko kamene minare, pokriveno olovom na kome su visela tri mala zvona. Porta je bila ograđena hrastovim koljem. postojala su jedna vrata na porti i jedna na crkvi. Unutar crkve su se nalazili obični - prosti stolovi. Patos od širokih cigli je bio pokvaren. Oltar bio od novih drvenih dasaka. U jednom uglu crkve bile su naslagane ćeramide pa je eksarh zatražio od sveštenika da ih iznese i očisti crkvu. U oltaru je bila drvena trpeza “i povrov na trapezi od kartuna; čiraka od tuča dva; antimi(n)s gosp. mitropolita Mojsija; oltar (imejet) svoda; potir i diskos i zvezdica i kašika ne imejet, od tenećeta, i darci od musuda crvena.”
Crkva je imala i: “Odežda svilena jedna, jedna od musula crvena, stiar od svile jedan; epetrahil od svile žute jedan; narukvice od svile žute jedne. S polja ikona sa strane po šest i dveri stare i kandila od medi pet; na predveriji zavesa od kartuna; polijelej od tuča, koji prima svešti dvanajest.” Bilo je malo knjiga samo: “oktojih, petoglasnik, jedan testamenat moskovska”. Eksarh je preporučio da se odmah napravi krstionica, da se sazida priprata i dovedu još dva sveštenika. Osam prestonih ikona je bilo u tako lošem stanju da je za esarha to bilo “poruganije jest Bogu i svjatim” pa treba nove ikone hitno ikonopisati. Trebalo je napraviti i novi arhijerejski sto viši od drugih a i srediti oltar jer je postojeće stanje “besčestije slavi božijoj”. Dalje eksarh nabraja šta je sve poterbno crkvi za normalnu službu.
Priprat ženska je imala po tri ikone sa strane i jednu spreda tj svega sedam ikona. Krstionice nije bilo kao ni miropomazanija. Umesto krstionice pri zadu je napravljen mali “dolap” u kome su se krstila deca. Zvona je imala dva. Crkva je bila neosvećena a nastala je prepravkom džamije. Gotovo je izvesno da je reč o džamiji majke Sulejmana Veličanstvenog.
Po mišljenju Maksima Radkovića Paraćin je trebalo da ima dva sveštenika a pored toga je trebalo u Velikoj Mutnici osveštati crkvu i tu postaviti trećeg sveštenika.
Kada je eksarh Jovan Mihailović obavio vizitaciju crkve marta 1734. godine crkva je već imala mnogo više knjiga – oktoih srpski, triod postni moskovski, testament moskovski, opštak grčki i oktoih grčki, psaltir grčki i apostol grčki. Ovoliko veli broj grčkih knjiga možda objašnjava podatak da je sin crkveni tokom deset godina bio izvesni Mihail Grk koji je predao dužnost Stojanu Moskoviću.
Sveštenik pop Petar Jovanović, je rođen oko 1707. godine u Kolašinu u selu Miloju, rukopoložen je na đakonstvo 1729. godine u Beogradu od vladike Nikolaja Dimitrijevića, a na sveštenstvo, posle mesec dana, po odobrenju mitropolita Mojsija, od vladike Maksimom Nestorovića. Ispovedao se duhovniku Arseniju Sveto-Pavlcu, o Uspeniju 1732. godine a igumanu Danilu vitovničkom 1733. godine. “Leturgiju pojet, pravilo deržit, sinćeliju ne imajet.” Od knjiga pop Petar je imao: “polustav moskovski, Psaltir moskovski; leturgija moskovska; desetoslovije moskovsko”. Petar je imao sina Jovana.U Paraćinu je bio još jedan sveštenik Stefan, ali je pobegao u Tursku sa porodicom. Oba sveštenika su se i zađakonili i zapopili iste godine. Što se tiče knjiga 1734. godine imao je sledeće testament moskovski, polustav moskovski, desetoslovje, bukvar mali, trebnik moskovski i liturgiju srpsku.
Jerej Stefan se do marta 1734. godine vratio iz Turske. Rođen je u selu Kulašinu, blizu Peći oko 1709. godine. Učio je knjigu u manastiru Ravanici kod igumana Stefana. Rukopoložio ga je u oba stepena vladika temišvarski 1729. godine. Živeo je u Gornjoj Mutnici i tražio je od eksrha Jovana da mu to bude matična crkva. Od knjiga je imao samo ruski trebnik.
Sveštenici Petar i Stefan su bili na parohiji i 1734. i 1735. godine.
Tokom rata 1788-91. godine emigrirao je iz Srbije u Austriju i sveštenik Jevtimije Popović, iz Ćuprije, koji se naselio u Langendorfu. Po mišljenju vladike temišavarskog Jovana Jovanovića Šakabente od 21. januara 1792. godine, sveštenik Jevtimije Popović je bio nesposoban za sveštenika u Banatu.

[La_Luna Banned Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori La_Luna]

Odg: BRANIČEVO - Istorijski podaci i činjenice

crkva Svetog Nikole

Ribnička parohija je bila pod Banatskom eparhijom i imala je avgusta 1733. godine 7 naseljenih mesta – Poreč (155 domova, Srbi), Ribnica (12), Oreškovica (22, Vlasi), Boletin (9, Srbi), Mosna (11, Vlasi), Kosovica (8) i Jastrebica (14, po pola Srbi i Vlasi). Ukupno je bilo 231 dom od kojih 35 do 40 vlaških a ostalo srpski. Po podacima “teftera mitropolitskog taksila” porečku nuriju ili parohiju su februara 1734. godine činila sledeća sela Poreč (165), Jastrebina (16), Kosovica (18), Mosna (14), Oreškovica (24), Ribnica (13) i Boljetin (10). Podaci istog teftera ali za 1735. godinu se razlikuju u toliko što Poreč ima 150, Jastrebina 13, Kosovica 14, Mosna 11 i Oreškovica 20 domova.
Sveštenik porečki Dimitrije Popović, sin protopopa porečkog Bogosava, je rođen oko 1705. godine u Poreču. Školovao se najpre kod oca a zatim u Ravanici i kod daskala Stefana. Rukopoložio ga je mitropolit Mojsej 23. februara 1724. godine i od tad je bio na službi u Poreču. Od knjiga je imao trebnik kijevski, polustav kijevski, psaltir moskovski srednji i kijevski minej opšti na malo kolo. Pošto je bio udovac od 1731. godine uskoro će se, po vizitaciji 1734. godine, zamonašiti u manastiru Ravanici. Umesto njega 1735. godine u Poreču se javlja sveštenik Atanasije.
U Poreču je, verovatno, 1729. godine sazidana crkva Svetog Nikole. Bio je prostrani i visoki hram, od kamena sazidan, u kome se svakog praznika i nedelje služila liturgija. Crkva je bila dobro snabdevena svim potrebama a od knjiga je posedovala jevanđelje moskovsko, apostol kijevski, poučenije evanđeosko moskovsko, prolog na pola godine šta služiti, dva hoktoja moskovska – polovna, sabornik srpski, jedan triodon moskovski postni, jedan pentikostar srpski, jedno malo rukopisno jevanđelje koje je se nalazilo u ženskoj priprati, 2 psaltira moskovska na srednje kolo i jedan rukopisni srpski psaltir, polustav kijevski, časoslov moskovski, stihologion pomešani dvojezični srpski i vlaški.

[La_Luna Banned Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori La_Luna]

Odg: BRANIČEVO - Istorijski podaci i činjenice

Bikotinačka ili barička crkva

Bikotinačka parohija je imala takođe 6 naseljenih mesta Bikotinci (20, Srbi), Miljevići (6, Srbi), Mrčkovac (4, Srbi), Barič (12, Srbi), Bikinje (8, Srbi), Kruševica (10, Srbi). Ovo je bila brojčano mala parohija sa svega 60 domova i to sve srpskih. Po podacima “teftera mitropolitskog taksila” baričku nuriju ili parohiju su februara 1734. godine činila sledeća sela Mrčkovac (4), Milevići (7), Barič (15), Kruševica (10), Bikotinci (18) i Bikine (9). Podaci istog teftera ali za 1735. godinu se ne razlikuju od prethodnog.
Sveštenik bikotinački Ilija Dimitrijević je rođen oko 1703. godine u Požarevcu gde je učio i knjigu. Rukopoložio ga je vladika Nikolaj Dimitrijević 1730. godine i odmah je postavljen u Bikotince. Duhovnika je imao, poslednji put se ispovedao ocu arhimandritu Vasiliju Pećskomu, o Vaskrseniju 1733. godine. “Pravilo obdržava, leturgiju pojet, singeliju ne imejet.” Ilija je imao svoj okrut: odeždu od bela platna, epitrahilj od crvena musuda i narukvice od crvene svile. Od knjiga je imao trebnik moskovski, psaltir “srbska štampa”, i leturgija “srbska štampa” a sve ove knjige je uzeo iz požarevačke crkve. Imao je dva sina Panteliju od 6 i Savu od 4 godine. Živeo je u selu Bikotinci a služio u crkvi u Bariču. No interesantno je da na drugom mestu eksarh Maksim tvrdi kako je u Bikotincima”bila stara crkov od dreva, razorena.” Pošto na istom mestu, takođe spominje i selo Barić a da ne kaže ništa o baričkoj crkvi – nije isključeno da je reč o sitoj crkvi koju čas naziva baričkom a čas bikotinačkom. Inače, u to vreme Ilijini parohijani su išli na službu i u manastir Tuman. Spomenimo, na kraju, da je selo Bikotinci ukazom knjaza Milana 1882. godine promenilo ime u Braničevo na predlog i molbu tadašnjeg paroha bikotinačkog Mihajla Popovića.
Crkva Svetih četrdest mučenika pominje se u selu Bariču u izveštaju ekzarha Maksima Radkovića iz 1733. godine. Po seoskom predanju crkva potiče iz XVI veka, a u XVIII veku je dotrajala i srušila se o čemu 1735. godine izveštava ekzarh Jovan Mihajlović: “Crkvište starovremenoje, ješče pred tureckago vremene... ot dvesta ljet, pala i porušila se do zemlji.” Po podacima Maksima Radkovića iz 1733. godine crkva barička je bila stara “i rasipata, leturgija ne pojet se, nikakove službe ne imejet, kniga ne imejet, okrut ne imejet ničto svoje potrebno.”

[La_Luna Banned Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori La_Luna]

Odg: BRANIČEVO - Istorijski podaci i činjenice

Crkva u Desini

nteresantno je da je bilo malo Vlaha u tadašnjoj srednjevskoj parohiji koja je imala 5 sela Srednjevo (20, Srbi i Vlasi), Vlaški dol (20, Srbi), Desine (32, Srbi), Peščanica (17, Srbi), Šumovo (17, Srbi). Ukupno, dakle, 106 domova od koji desetak vlaških a sve ostalo srpski. Po podacima “teftera mitropolitskog taksila” desinsku nuriju ili parohiju su februara 1734. godine činila sledeća sela Pesčanica (18), Desina (30), Vlaški Do (29), Srednjevo (21) i Šumovo (18). Podaci istog teftera ali za 1735. godinu se razlikuju samo toliko što Vlaški Do imao 27 domova.
Tadašnji sveštenik desinački Nikola je rođen oko 1680. godine u Novom Pazaru a školovao se u Peći. Rukopoložio ga je vladika valjevski Grigorije oko 1698. godine. Služio na Kosovu 28 godina. Od 1729. godine službovao u Desini. Nikola je bio na desinskoj parohiji i 1734. i 1735. godine.
Ako ova popis uporedimo sa onim iz 1718. godine videćemo da se sva sela javljaju i 1718. godine s time što su Srednjevo i Desine bili pusti a ostala sela su bila naseljena. Znači, jedino selo sa Vlasima – Srednjevo, bilo je 1718. godine pusto. Dakle i u Srednjevskoj parohiji Vlasi su se naselili posle 1718. godine a pre 1733. godine.
Crkva u Desini se prvi put pominje u izvštaju ekzarha Jovana Mihajlovića iz 1734. godine “crkov porušena sva, starovremena, ješče za vremena tureckogo, pravljea, i pala sorušila se do zemlji.” Ekzarh je naložio vernicima da na istom mestu novu crkvu sagrade.
o predanju ovu prvu crkvu je sagradio neki stočarski trgovac Desimir iz Desine. Predanje kaže da su se na mestu gde se nalazi crkva nalazili Desimirovi obori i kolibe. Desimir je više puta sanjao da na tome mestu treba da podigne crkvu ali je on učinio tek kada mu je umrla kći jedinica. Onda je srušio obore i te je na njihovom mestu podigao crkvu i posveto je Sv. 40 mučenika – “Mladencima”. Neki su, opet, govorili kako je crkvu sagradio kada je propao sa trgovinom. Po predanju, Desimirovu crkvu su seljaci porušili negde u vreme početka vladavine knjaza Miloša i na njenom mestu sagradili novu crkvu brvnaru iskoristivši kamenje iz “turskog groblja” za zidanje njenih temelja. Crkvu su pokrili trskom. Ovaj opis crkve odgovara crkvi sagrađenoj negde 1820-1822, godine. Po podacima komisije koja je radila popis 1836. godine desinska crkva, hram Sv. 40 mučenika je bila sagrađena u osrednjoj porti, na kraj sela “pod brdom, kraj puta blizu jednog potoka”. Crkva “od zemlje nabijene, trskom pokrivena”, po podacima komisije, sagrađena je 1822. godine sredstvima “obštestva“ desinskog i u drugoj polovini 1836. godine bila je u rđavom stanju. Crkva je bila, za ono vreme, dobro snabdevena crkvenim utvarima i premda se ne pominje ikonostas imala je znatan broj ikona.
U Desini je postojalo i predanje da je pri desinskoj crkvi 1837. godine sveštenik bio neki “prečanin” Žeravica koji je živeo u Pečanici. Iz popisa sveštenika iz 1836. godine vidimo da to nije tačno i ako je zaista postojao neki pop Žeravica to je moralo biti samo do 1834. godine (kada je rukopoložen, Blagoje Radošević). Žeravica je i umro u Pečanici a sahranjen je u porti desinPske crkve ali mu se grob ne zna.

[La_Luna Banned Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori La_Luna]

Odg: BRANIČEVO - Istorijski podaci i činjenice

Marjan, Marijana, Marijani ,Marijanje ili NImnik

Marijanska parohija je u svoja tri sela imala nešto više Srba od Vlaha Marijani (37, Srbi i Vlasi pomešani), Kličevac (40, Srbi i Vlasi) i Biskupije (31, Srbi i Vlasi). Marijani i Biskupija se pominju kao naseljena sela 1718. godine dok se Kličevac uopšte ne pominje ni kao naseljen ni kao pust. Međutim, Kličevac pominje ugarski kralj Žigmund u oktobru 1428. godine u jednoj svojoj povelji u kojoj beleži sela što ih je knez Lazar darivao vlaškim manastirima Tismeni i Vodici. Kod Marijanske eparhije nije moguće utvrditi kad su se u njoj pojavili Vlasi, pre ili posle 1718. godine. Po podacima “teftera mitropolitskog taksila” marijansku nuriju ili parohiju su februara 1734. godine činila sledeća sela Biskupije (30), Marijani (30) i Kličevac (28). Podaci istog teftera ali za 1735. godinu se ne razlikuju od prethodnog.
Sveštenik marijanske parohije Radosav je bio rođen u Vidinu oko 1676. godine. Učio je u Karavlaškoj u manastiru Žitijanu kod Luke igumana Svetogorca. Rukopoložen na oba stepena od vladike Simeona Vidinskog. Prešao je u ove krajeve oko 1717. godine kada je dobio marijansku parohiju sa sinđelijom. “Pravilo držit; ispovedal se duhovniku arhimandritu Vasiliju Pekskomu posledni krat o Vaskreseniji leta 1733. Držit pravilo, leturgiju pojet, okrut imejet, odeždu od musula crvena, i stihar od svile, narukvice od musula, i pojas pavte od pirinča.” Od knjiga je imao: “sabornik srbski, oktojih i psaltir moskovski, trebnik i leturgija moskovska, epitrail od musula.” Radosav je imao po pet sinova i ćerki. Služio je u Marijanu i 1734. i 1735. godine.
U hrastovoj šumi, u ataru stiškog sela Kurjače, nalazi se srednjovekovni manastir Nimnik. Nejasna je etimologija imena manastira i do danas nije nađeno valjano naučno objašnjenje.
Pisani izvori ne govore ništa o vremenu postanka manastira i njegovom ktitoru. Njegova arhitektura, dimenzije i ostalo upućuju da je izgrađen u srednjem veku, poslednjih decenija postojanja samostalne srpske države, kao zadužbina nekog malog vlastelina. Narodna tradicija, koju je zabeležio Joakim Vujić, pripisuje ga knezu Bogosavu, savremeniku despota Đurđa i Starine Novaka. Po drugom narodnom predanju, Nimnik je pripadao Ravanici. Na vreme kneza Lazara kao doba kada je Nimnik sagrađen upućuje i egzarh Jovan koji 1734. godine u svom izveštaju mitropolitu piše da je manastir Nimnik bio: “pod manastir Ravanicu za preždnego vremena, kako rusovole kneza Lazara skazujut”.
Manastir je bio sagrađen u ataru sela Marijani, zbog čega je i dobio ime Marijanski manastir, mada ga u kasnijim dokumentima nalazimo upisivanog onako kako je kad selo nazivano: Marjan, Marijana, Marijani ili Marijanje.
Selo Marijani se prvi put javlja u istorijskim izvorima 1428/29. godine kada despot Đurađ Branković pismeno potvrđuje prava vlasništva nad jednim brojem sela velikom čelniku Radiču Postupoviću, koja mu je dao despot Stefan Lazarević. Njega pominje i ugarski kralj Žigmund u oktobru 1428. godine u jednoj svojoj povelji u kojoj beleži sela što ih je knez Lazar darivao vlaškim manastirima Tismeni i Vodici. Među tim selima su “Popovci i Marjan i Drmni na Mlavi i Kličevac na Dunavu”. To znači da je selo postojalo i mnogo ranije, pa i u doba podizanja manastira.
Za manastir Nimnik tj marjanski manastir Hram Svetog Nikolaja Maksima Radković je 1733. godine naveo da je reč o staroj crkvi, sazidanoj od kamena, sa kamenim svodom, neokrečenoj i pokrivenoj šindrom. U oltaru je bila kamena trpeza “pokrivena kartunom, i čiraka dva od beloga tenećeta, proskomidija u duhari i na nem pokrov od kartuna, i čirak jedan od tenećeta, potir, diskos, i kašica i zvezdica od kalaja pokrovci od kartuna.”
Odeždi crkvenih nije bilo, kao ni zvona. Crkva je bila pusta i dosta udaljena od sela. Spolja na oltarskoj pregradi bile su svake strane po tri ikone i “krst sa raspetijem, i dveri stare lepe”. Crkva nije imala ženske priprate kao ni krstionice, miropomazanija a ni knjiga crkvenih.
Pri manstiru nije bilo monaha već je služio mirski sveštenik Radosav koji je bio iz Vidina,
U ruševinama Nimnika pronašli su seljaci 1823. godine deo njegove nekadašnje imovine: dukate, krstove i drugi bogoslužbeni inventar, što je sreski načelnik Josif Milosavljević pokupio i predao knezu Milošu.
Na starim temeljima obnovljen je manastir, verovatno, 1825. godine. Neposredno po obnovi Nimnik je 7/19. avgusta 1826. godine posetio Joakim Vujić i evo šta o ovom opštežiteljnom manastiru navodi: “Ovaj manastir leži na prekrasnom, oceditnom mestu izmeždu lepi, uveselitelni šumarica, i bjaše u vreme Kočinog rata i posle padenija Karađorđija sav popaljen, porobljen i do osnovanija porušen. Obače po prijatiju vladenija Jego Knjažeskago Sijateljstva, G. Miloša jest narod opet taj manastir vozobnovio i dopravio. Hram crerkve jest S. otac Nikolaje. Na desno kroz ovu cerkvu ide se na jedna vrata u jednu malu kapelu, koja je s terskom pokrivena kako god i cerkva. U njoj počivaju mošti jednog svjatitelja, koji se zove Nikolaj. Kod ove cerkve jest jedno za kaluđere zdanije, koje sostoji se iz dve velike sobe, u kojima samo jedan kaluđer obitava.”
Priča o muškom detetu Nikolaju, koje je postalo svetac pa tu sahranjeno, nastala je verovatno u novije vreme. Josif Veselić 1861. godine kaže da se u kapelu ulazi iz crkve, daje kapela mala, i da u njoj "počivaju mošti tj. ostaci jednog svetitelja za kojega se ovo prpoveda". I tu beleži predanje kako su hajduci ubili dete jednoga kaluđera, koji je prethodno bio mirski sveštenik, pa se posle smrti svoje popadije pokaluđerio. Dete se nakon nekog vremena posvetilo pa su ga kaluđeri po dogovoru u ovu grobnicu zakopali, i tek u docnije vreme familija ajduka podigne kuću nad grobnicom ovoga svetitelja, koja se kuća u kapelu preobrati. “U ovu kapelu, na grobnicu ovoga svetitelja koji se zove Nikolaj, narod i sada bolestne u svako doba godine dovodi i pomoć traži raznim bolestima. Familija ajduka i sada živi i od vremena do vremena obnavlja ovu grobnicu”, zapisao je na kraju Veselić, ali nije saopštio bar jedan podatak o toj familiji, da bi se cela priča mogla proveriti.
Posle je nastalo novo predanje i potislo priču o detetu Nikolaju. Junakinja tog predanja, takođe tragična, je vlaška devojčica Nikolina, koju su, po jednima zaklali hajduci, a po drugima Turci. No raširenija je priča o hajducima, po čemu možemo zaključiti da je predanje nastalo u vreme velike hajdučije po Srbiji u 19. veku, kada se pod imenom hajduka pojavljuju razbojnici i pljačklaši koji nasrću na svakoga ko ima novca. Od njihove ruke postradao je i vitovnički iguman i velikoshimnik Simeon (Nikolić), koga su takvi hajduci ubili 1857. godine misleći da ima para. Imajući pred očima tu hajdučiju narodni pripovedač je i sastavio priču o Nikolini. Hajduci su ovde, po toj priči, pošli da opljačkaju manastir, ali nisu znali kako da dođu do njega. Naišli su na devojčicu u obližnjem vlaškom selu, a ona je čuvala ovce, i upitali je gde je manastir. Na svako pitanje ona je uporno odgovarala na vlaćkom: “nu šću nimik”, odnosno ne znam ništa. Oni, ipak, pronađu crkvu i opljačkaju je. Ali, u njihovoj družini bio je kum te devojčice i rekao da ga je devojčica sigurno prepoznala. Harambaša je onda naredio kumu daje ubije, što je ovaj i učinio, a telo devojčice prebacio preko jednog drveta. Kad devojčica nije stigla kući, kaže dalje predanje, a mrak je već bio pao, krenu s bakljama da je traže. U daljini ugledaju veliku svetlost, pođu tamo i vide da plamen izbija iz njenog tela. Pokušaju da je skinu s drveta, ali to nikako nije moglo. Skinu je tek sutradan, stave u kola, pa kad poteraju volove prema selu, a oni ni da se pomaknu. Neko predloži da kola okrenu prema manastiru, pa oni tako i urade, i volovi pođu. Sahrane devojčicu pored manastirske crkve, a manastir po njenim rečima “ni mik” dobije ime Nimnik. Kum što je ubio devojčicu se nedugo posle toga pokaje i nad njenim grobom sagradi kapelu.
Tako je Nikolaj Sinait pao u zaborav, a besumnje je o njemu reč, i umesto njega pojavio se dečak Nikolaj, a zatim devojčica Nikolina u čije postojanje sada čvrsto veruje poveći broj ljudi, bez obzira na to što čitava ta priča nema istorijsku osnovu, mada je novijeg datuma. Ime Nikolina je u stvari samo varijanta imena Nikolaj.
Sredinom XIX veka crkva je ponovo obnovljena i podignuta je zvonara, sve o trošku samog manastira, uz nešto malo opštinske pomoći. Jedno zvono poklonila je popadija Petrija, udova Jakova Petrovića, koji je bio paroh pri ovoj crkvi, a drugo zvono poklonio je Stevan Protić, trgovac iz Rama.

[La_Luna Banned Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori La_Luna]

Odg: BRANIČEVO - Istorijski podaci i činjenice

Smoljinačka crkva Hram sveti Petozarni mučenik

Smoljinačka parohija je bila gotovo čisto srpska. Po broju sela bila je to jedna od većih parohija, bilo ih je osam i to Smoljinac (26, Srbi), Šapina (11, Srbi), Lajevica (9, Srbi), Malo Gradište (15, Srbi), Berane (40, Srbi), Kaljište (14, Srbi i Vlasi), Batuša (13) i Boževac (11, Srbi). Od 139 domova u smoljinačkoj parohiji, verovatno nešto manje od desetak su bili vlaški a sve ostalo srpski. Sva spomenuta sela su postojala i 1718. godine osim Kaljišta a to jedino selo u kome su 1733. godine živeli Vlasi i to izmešani sa Srbima. Ovde je jasna situaciji, Vlasi dolaze posle 1718. godine. Po podacima “teftera mitropolitskog taksila” smoljinačku nuriju ili parohiju su februara 1734. godine činila sledeća sela Batuša (5), Kalište (15), Boževac (13), Šapina (13), Smoljinac (30), Beranja (40), Lajavica (8) i Malo Gradište (15). Podaci istog teftera ali za 1735. godinu se razlikuju samo toliko što Šapina ima 12 domova.
Po podacima požarevačkog eksarha Josifa Stojanova Smoljinac je 1723. godine imao crkvu. Deset godina kasnije za smoljinačku crkvu Hram sveti Petozarni mučenik Maksim Radkovič je 1733. godine naveo da je sagrađena od drveta, tj tačnije da su joj zidovi od čatme, da nije okrečena (tj ubeljena), da je pokrivena šindrom i da nema zvona. Crkva je od knjiga imala: “oktojih, rukopis star; i sabornik ventički , psaltir srbski loznaš.” Priprata ženska nije imala ikone. Crkva nije imal ni krstionicu ni zvona. Osveštao je vladika Stefan Ljubibratić. Eksarh Jovan Mihajlović je 1734. godine za smoljinačku crkvu zabeležio da je sagrađena pod Turcima 1708. godine “na balvani veliki drveni”. Od knjiga eksarh Jovan spominje “razdran” sabornik srpski šakopis i oktoih srpski rukopis razdrušen. Eksarh Jovan je za crkvene sinove postavio kmeta Jovana Selakovića Hristu Jovanovića.
Sveštenik smoljinački 1733. godine bio je Marko Stajić rođen oko 1708. godine u Žablju (u Vojvodini) a školovao se u Beogradu i Zemunu (po Maksimu) ili Varadinu (po Jovanu). Vodio se kao žitelj Zemuna. Na đakonstvo ga je postavio vladika Mojsej, a na sveštenstvo mitropolit Nikolaj 1728. godine. Ispovedao se duhovniku Hristoforu Studeničkom 1733. godine o “Roždastvu” a arhimadritu pećkom Vasiliju takoće 1733. godine. “Leturgiju pojet”. Od knjiga pop je imao: “leturgiju moskovsku, trebnik moskovski, psaltir moskovski”. Pop Marko je imao sina Vasu a imao je i svoj vinograd. Eksarh Jovan od njegovih knjiga 1734. godine navodi – testament kijevski, oktoih srpski i liturgiju moskovsku. Marko je i 1734. i 1735. godine bio sveštenik u Smoljincu.
U Smoljincu se, negde početkom 1728. godine desio veoma interesantan slučaj. Tamošnji sveštenik se pounijatio a to je, makar nezvanično, aktivno podržavala tadašnja austrijska uprava u Srbiji. Zbog toga je mitropolit Mojsije Petrović 8/19. maja 1728. godine pisao iz Beča episkopu Stefanu Ljubibratiću, koji je tada u Beogradu zamenjivao odsusnog mitropolita, da vrlo pažljivo postupa sa pounijaćenim sveštenikom i da striktno sluša mitropolitova upustva u vezi tog slučaja, sve zbog toga da se ne bi dolazilo u sukob sa austrijskim vlastima. Zabranio mu je da ga zatvara. Ako pounijaćeni sveštenik želi da nastavi da činodejstvuje da ga, mirno bez konflikta, otpusti iz klira mitropolije i zameni na parohiji drugim sveštenikom a ako želi da pređe u svetovna lica da mu takođe, bez konflikta, skine čin i otpusti ga. Sledećih dana mitropolit je dobio informaciju da je austrijski zapovednik u Srbiji general Maroli silom doveo kod sebe smoljinačkog popa time se direktno mešajući u nadležnost srpske pravoslavne crkve. Zbog toga je mitropolit već 11/22. maja 1728. godine pisao episkopu Stefanu da se za sada ne žali na ovakvu odluku austrijskih vlasti već da sačeka povoljniju priliku. General Maroli je nastavio sa pretnjama i “nasiljem” nad prestavnicima srpske crkve zbog unijatskog sveštenika koga je srpska crkva u međuvremenu raspopila. Zbog generalovog nasilja mitropolit je 15/26. maja 1728. godine ponovo pisao vladici Stefanu da se za sada neće žaliti na Malorijeve postupke princu Aleksandru dok o tome ne porazgovara sa nekim od viših predstavnika austrijskih vlasti u Beču. Tokom sledećih dvadesetak dana mitropolit Mojsije nije bio u Beču već na putu u Budim tako da kad se vratio u Beč 3/14. ili 4/15. juna 1728. godine sačekala su ga četiri pisma episkopa Stefana u kojima je uglavnom pisano o popu smoljinačkom. Naime tu se situacija zaoštrila jer je general Malori započeo progon eksarha Maksima. Da bi ga na neki način zaštitio mitropolit je naredio eksarhu Maksimu da ide u manastir Grgetek (Gornjak)a generala Malorija je pismeno obavestio da je Maksim tamo zatvoren dok traje istraga protiv njega. O svemu ovome je obavestio episkopa Stefana pismom od 5/16. juna 1728. godine. Istovremeno je pisao i episkopu temišvarskom Nikoli Dimitrijeviću da interveniše kod Malorija u prilog eksarhu. Mitropolit je 12/23. juna pismom ponovio episkopu Stefanu da naredi eksrahu Maksimu da ode u Grgetek i da po ranijem dgovoru obavi razgovor sa generalom Morelijem. Nakon toga da ode da nastavi obilazak Resave pre nego što se mitropolit vrati iz Beča. Istog dana mitropolit je pisao i protosiđelu Vasiliju da eksrah Maksim bude što bolje dočekan u Grgetku i da ne sme u ničemu oskudevati. Mitropolit je 19/30. juna ponovo pisao episkopima Nikoli i Stefanu da eksarh Maksim obavezno na neko vreme u Gregetek ode jer je to bolje za interese srpske crkve ali da tamo ne sme ni u čemu oskudevati. Istoga dana je pisao i samo eksarhu gde mu je rekao da ne mora da se ničeg da plaši ali ga istovremeno kritikuje što je “hvatao” smoljinačkog sveštenika kad je već čuo da se pounijatio jer je zbog toga izazvao žestoku reakciju austrijskih vlasti. Na svu sreću i princ Aleksandar i general Malori su poslali tri pisma srpskim crkvenim vlastima u kojima su izneli svoje stavove ali su i izneli mišljenje da se eksarh Maksim može pustiti iz pritvora. U skladu sa tim mitropolit je 5/16. jula 1728. godine je obavestio episkopa Stefana da je već pisao episkopu Nikoli da dopusti eskarhu Maksimu da može slobodno da napusti Gregetek i vrati se na službu.
U smoljinačkoj crkvi je 11/22. juna 1788. godine mitropolit Metodije rukopoložio za sveštenika Živojina Petrovića, a u istoj crkvi je 5/17. oktobra 1805. godine mitropolit Leontije rukopoložio za sveštenika Nikolaja Popovića.

[La_Luna Banned Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori La_Luna]

Odg: BRANIČEVO - Istorijski podaci i činjenice

Zatonjska parohija

Posle kruševičke, najveća koncentracija Vlaha na ovim prostorima je bila u zatonjskoj parohiji i ako se ova sastojala od samo 4 sela Zatonje (40, po pola Srbi i Vlasi), Kisiljevo (30, Srbi i Vlasi), Topolovnik (67, Vlasi) i Ram (4). Od 141 doma najmanje 110 je bilo vlaško. Od spomenutih sela 1718. godine se ne spominje samo Topolovnik jedino čito vlaško selo. I u ovom slučaju možemo da zaključimo da su Vlasi došli posle 1718. godine a pre 1733. godine. Po podacima “teftera mitropolitskog taksila” zatonjsku nuriju ili parohiju su februara 1734. godine činila sledeća sela Topolovnik (75), Kisiljevo (38), Zatonje (44) i Hram (7). Podaci istog teftera ali za 1735. godinu se razlikuju u toliko što Kisiljevo ima 30, Zatonje 40 i Hram 4 doma.
Jerej Isak iz sela Zatonje je rođen oko 1701. godine u “Đulinskom polju” u Mađarskoj. Učio je knjigu u okolini Arada i u Bezdinu. tokom 13 godina imao je parohiju u Tebej u Banatu odakle je 1732. godine prešao u Zatonje. Služio je u Zatonju i 1734. i 1735. godine. Zatonjska parohija 1733. godine nije imala svoju parohijsku crkvu.
Kiseljevačka crkva se u izvorima prvi put pominje 1824. godine. Naime tada je, kao pomoć za kisiljevačku crkvu knjaz Miloš 8/20. avgusta 1824. godine odobrio (od Đurđevskog poreza za 1824. godinu) 500 groša koja su isplaćena 14/26. avgusta 1824. godine. Godinu dana kasnije kmetovi iz Kisiljeva su 20. avgusta/1. septembra 1825. godine, u samom Kisiljevu, izdali pismenu potvrdu o poklanjanju livade u Rudarevu svešteniku Jeliseju Markoviću.
Prvi, mada šturi, opis kisiljevačke crkve je dao Joakim Vujić koji ju je obišao 7/19. juna 1826. godine. On navodi: “Ovo selo (Kisiljevo nap. aut.) jest dosta veliko, koje može imati do 80 domova i leži na reku Dunavu. Na sredi ovog sela jest cerkva od pletera i drva načinjena i rogozom pokrivena. Ona je ot svirepi Turaka mnogokratno stradala i paljena bila. Pervi fundator ove cerkve tko je bio, doznati nisam mogao, nego je hram cerkve sv. otac Nikolaj, i unutri sve po običaju blagočestive cerkve namešteno stoji. Nedaleko od ot cerkve jest i jedna vdovstvujušča škola bez učitelja.”
U izveštaju, dobijenom po naredbi No 3523 knjaza Miloša od 9/21. decembra 1832. godine, piše da je crkva u Kisiljevu (hram Sv. Nikole), u kapetaniji ramskoj, sazidana 1822. godine. Interesantno je da je nema u spisku “Crkvi troškom Njegove Svjetlosti Sazidane” iz 1836. godine premda iz drugih izvora znamo da je knjaz Miloš priložio za njenu gradnju 500 groša. Po podacima iz popisa iz 1836. godine kisiljevačka crkva (hram Sv. Nikolaja), u srezu ramskom, je sazidana 1826. godine troškom obštetstva kisiljevačkog uz prilog knjaza Miloša od 500 groša.

[La_Luna Banned Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori La_Luna]

Odg: BRANIČEVO - Istorijski podaci i činjenice

Kruševička ili zviždska parohija


Kučevo se do druge polovine XIX veka zvalo Gornja Kruševica.Po podacima “teftera mitropolitskog taksila” zviždsku nuriju ili parohiju su februara 1734. godine činila sledeća sela Dajša (30 domova), Kruševica (16), Kučajna (8), Neresnica (67), Duboka (30) i Voluja (60). Podaci istog teftera ali za 1735. godinu se razlikuju samo toliko što Kruševica ima 15 a Neresnica 60 domova.
U Kruševici su postojali ostaci stare crkve još u prvoj polovini XVIII veka. Njih je zabeležio ekzarh Jovan Mihajlović (1734-1735. g.): “kamena, starovremenaja, ješče va vreme kneza Lazara pravljena, imat više od 200 ljet, samo zid duvari, krova ne imat.” Na žalost, propustio je da zabeleži kome je bila posvećena. Spomenimo i da su Riznić i Kanic videli ostatke dve crkve (ili kapele) istočno od tvrđave Čukarice kod Kučeva.[/B]
U Gornjoj Kruševici, u tadašnjem srezu Zviškom (“Žviždskom”) nalazila se 1836. godine crkva čiji je hram bio Voznesenije Gospodnje. Riznić beleži neke interesantne podatke o zidanju crkve. Naime, tri kilometra istočno od Gornje Kruševice (Kučeva), na brdu, blizu reke Posušca nalazili su se početkom XIX veku ostaci jedne crkve. Nju su seljani Gornje Kruševice svu raskopali i odvukli građu te sazidali crkvu kučevsku. Ovo potvrđuje u svom izveštaju knjazu Milošu, od 15/27. decembar 1832. godine i zviški kapetan Mijailo Đorđević. Na mestu gde je bila stara crkva, krajem XIX veka, bili su vinogradi. Međutim, godina koju daje Riznić kao godinu zidanja crkve a to je 1836. godina sigurno nije tačna jer u vreme popisa, u jesen 1836. godine crkva ne samo da je gotova nego je i potpuno opremljena crkvenim utvarama uključujući kompletni ikonostas.
Knjaz Miloš je 9/21. decembra 1832. godine izdao naredbu No 3523 o popisu sviju novosagrađenih crkava u Srbiji. U izveštaju, dobijenom po toj naredbi iz Požarevačkog okruga, piše da je crkva u Neresnici (hram Sv. Voznesenje Gospodnje), u kapetaniji zviškoj, sazidana 1822. godine. Po podacima iz popisa iz 1836. godine neresnička crkva (hram Sv. Voznesenija Gospodnjeg) je sazidana 1824. godine od strane “obštestva” sreza zviškog. Po podacima mitropolita Mihaila neresnička parohija je 1874. godine pripadala crkvi u Gornjoj Kruševici. On uopšte ne pominje crkvu u Neresnici. Interesantno je da i Riznić iznosi podatak po kome je neresnička crkva iz 1822. godine. Radosav Marković ne pominje zidanje crkve u Neresnici a ni Kašić. Kolarić usvaja da je neresnička crkva podignuta 1822. godine. Mijat Petrović je pismom pisanim 17/29. oktobra 1822. godine u Kruševici izvestio knjaza Miloša da je okolni narod našao jedino “sposobno” mesto za crkvu u selu Neresnici u nahiji zviždskoj i da je pripremio građu i sve ostale potrebne stvari i traži odobrenje od knjaza da sagradi crkvu. Knjaz je pismo primio 19. oktobra/1. novembra 1822. godine i već sutradan 20. oktobra/2. novembra pismeno odgovorio da odobrava zidanje crkve. Neresnička crkva Voznesenije Gospodnje, premda u zapuštenom stanju, je postojala sve do Prvog svetskog rata kada su je za vreme okupacije spalili bugarski vojnici.

[La_Luna Banned Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori La_Luna]

Odg: BRANIČEVO - Istorijski podaci i činjenice

Kamenovačka parohija

Kamenovačka parohija je bila čisto srpska i imala je 6 sela Kamenovo (17, Srbi), Penavac (20, Srbi), Popovac (24, Srbi), Ražanci (30) i Žabari sa selom Hajduci (6). Ukupno 97 srpskih domova. Po podacima “teftera mitropolitskog taksila” kamenovačku nuriju ili parohiju su februara 1734. godine činila sledeća sela Rašanci (40), Popovac (29), Kamenovo (17), Penavac (23) i Žabari (7). Podaci istog teftera ali za 1735. godinu se dosta razlikuju – Rašanci (40), Popovac (29), Kamenovo (15), Penavac (20), Žabari (6), Crlenci (17), Kula (15) i Veliko Selo (8). Poslednja tri sela su u kamenovačku parohiju prebačena iz vitovničke parohije.
Crkva u Kamenovu Svetih četrdeset mučenika se spominje kao još neosvećena i u vizitaciji egzarhata požarevačkog 1734. godine. Tihomir Đorđević je zabeležio natpise na dva krsta na mestu Crkvište, ispod sela Kamenova. Jedan je natpis bio iz 1733 a drugi iz 1734. godine. Ovo Crkvište je bilo ostatak nekadašnje crkve. Crkva je 1734. godine od knjiga imala samo jednu liturgiju. Eksarh Jovan je za crkvenog sina postavio Stanka Dimitrijevića.
U mesto ove stare crkve od pletera, po podacima mitropolita Mihaila, sazidana je od tvrdog materijala 1865. godine nova crkva, čiji je hram sv. ravnoapostoli Konstantin i Jelena.
Jerej Dimitrije Miloradović kamenički je rođen oko 1708. godine, po eksarhu Maksimu u Gložanu a po eksarhu Jovanu u Bobovu u Resavi gde je u manastiru Resavi učio knjigu kod proiguma Save. Rukopoložio ga je vladika Nikolaj za đakona a vladika Stefan Ljubibratić u sveštenika 1731. godine a iste godine je i postavljen na kameničku parohiju. Služio je liturgiju na velike praznike. Od knjiga je imao samo jedan moskovski trebnik. Dimitrije je bio na parohiji i 1734. i 1735. godine.

[La_Luna Banned Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori La_Luna]

Odg: BRANIČEVO - Istorijski podaci i činjenice

Trška crkva hram Sv. Nikolaja

Pomalo je zagonetna “Omoljska” parohija sa Trškom crkvom kao parohijskom kojoj su pripada sledeća sela 1734. godine Trg, Laznica, Milatovci, Vukovci, Jošanica, Josanica, Ribari, Suhodol i Žagubica. Po podacima “teftera mitropolitskog taksila” omoljsku nuriju ili parohiju su februara 1734. godine činila sledeća sela Laznica (30), Vrleo (25), Milatovci (5), Suhodol (6), Vukovci (10), Ribari (9), Jošanica (8), Josanica (20) i Trg (18). Podaci istog teftera ali za 1735. godinu se razlikuju u toliko što Laznica ima 24, Vrelo 22, Milatovci 4, Josanica 15 i Trg 12 domova.
Eksarh Maksim je 1733. godine obišao i Tršku crkvu za koju navodi da joj je hram Sv. Nikolaja. On je opisuje kao staru, kamenom zidanu crkvu, čiji je gornji deo obnovljen. Bila je pokrivena šindrom. Niko od prisutnih ljudi nije znao da mu kaže kada je crkva sagrađena. Unutar crkve se nalazila kamena časna trpeza pokrivena belim platnom. Antimis je bio mitropolita Mojsija. Mala proskomidija se nalazila u zidu kao i “umivalnica”. Od odeždi crkvenih postojala je jedna odežda od belog platna kao i stihar od kartona, zatim narukvice od crvena musula, mala “božogrobskaja” kanica i epitrahilj od musula. Crkva nije imala zvono. Crkvu je osveštao episkop Stefan, verovatno krajem 1728. godine kada ga je mitropolit Mojsije uputio da iz Požarevca ode da osvešta crkve u Homolju. S obzirom na crkveni hram nije nemoguće, čak je verovatno da je crkva osvećena na Sv. Nikolu decembra 1728. godine pogotovo što je upravo u tovreme episkop Stefan i bio u Homolju.
Eksarh je, u zaključku, naveo da crkvi nedostaju “sveštenija, odeždi i potir sa nadležaštim potrebami”. Pored toga trebalo je i crkvu ograditi što su trebala da urade okolna sela i “crkovni epitropi i sini”.
Vrlo su interesantna zapažanja eksarha Jovana Mihailovića sa početka 1734. godine. Pored onog što je naveo njegov prethodnik on navodi da crkva nema ni jednu crkvenu knjigu a ni svešteničkih odeždi. Zbog toga su trški sveštenici dva puta godišnje za uskrs i božić pozajmljivali sve što im je potrebno iz manastira Gornjaka.
Neško je uhapšen u Temišvaru po naređenju ondašnje administracije i po naređenju feldmaršala grofa Mersie stražarno sproveden u Beograd gde je predat mitropolitu da mu se sudi na crkvenom sudu. U predstavci ne piše za šta je Neško optužen. Kada su saznali za njegovo hapšenje u Beograd su došli resavski kapetan Jovan Popović, Janko Radmanović iz Krepoljina i Stevan Korunović iz Izvara da zamole mitropolita da privremeno pusti Neška. Sva trojica su potpisala jemstvo za njega garantujući da će se Neško vratiti na zakazano sudsko ročište kroz 25 dana. Takođe su jemci obavezali da Neško neće ići u Banat već da će poslati svoje ljude da presele njegove stvari iz Banata kao i da naplate dugove od dužnika. Jemci su prihvatili da za Neška plate svu štetu ako se on ne odazove na sudsko ročište i na sve to se pismeno obavezali 4/15. marta 1733. godine u Beogradu. Kada bude pušten iz pritvora Neško će biti premešten iz Homolja na šetonjsku parohiju.
Eeksarh Maksim na drugom mestu u svom izveštaju kao sveštenike pri Trškoj crkvi navodi popa Janka i popa Dimitrija koji su tu došli umesto Neška. Za popa Janka, koji je tražio premeštaj eksarh je naveo da bi trebalo da treba da ode “na poučenije u Požarevac” a da mu se premeštaj nikako ne dozvoli. Dimitrije je trebalo da dobije sinđeliju koju još nije imao a pored toga eksarh mu je dao “prepis o tainstav crkovni” da ih nauči da bi pri sledećoj “vizitaciji” eksarhovoj to znao.
Mnogo detaljnije podatke o njima daje eksarh Jovan Mihailović 1734. godine. Tko saznajemo da se jerej Janko rodio oko 1694. godine u Ohridu u Bugarskoj. Otac mu je bio Stojan Bugarin u to vreme kapetan u Krajini u mestu Jasikovu. Janko je ušio knjigu u Ravanici kod duhovnika Vasilija. U đakona i sveštenika rukopoložio ga je oko 1720. godine vladika vidinski Nikifor. Jedva da je znao po malo čitati a uopšte nije zano pojanje. Nije imao ni knjiga ni svešteničke odežde. Tražio je od eksarha da ga pusti da pređe kod svog oca u Krajinu ali mu ovaj to nije dozvolio dok ne dobije odobrenje od mitropolita. Ipak negde tokom 1734. godine Janko je otišao sa parohije.
Jerej Dimitrije je bio sin zemljoradnika Nestora iz sela Srnjaka u Resavi. Knjigu je učio u Manasiji kod duhovnika Arsenija. U đakona ga je rukopložio aradski vladika Isaija a u sveštenika vladika Maksim Nestorović 1732. godine. Osrednje je čitao i slabo pojao. Od knjiga je imao trebnik i časlovec moskovski i psaltir srpski. Eksarh mu je naložio da se naseli u selu Trg što bliže crkvi i da tu sagradi kuću. Biće na parohiji i 1734. i 1735. godine.
U vreme pred Austrijsko-turski rat 1788. godine veoma odan austrijskoj stvari je bio i pop Jovan Rakićević iz Homolja koji je preko Brankovačkog izveštavao austrijske vlasti o svemu što se dešavalo u njegovom kraju. Pošto je u to vreme jedina crkva u Homolju bila Trška crkva i pop Jovan je verovatno služio pri njoj. Na početku rata 1788. godine austrijskom generalu Vartenslebenu nudio se neki pop Gligorije (von Joschanitza 10 Stunte hinter dem Gebirg Maidanpek) da sa 1000 naoružanih ljudi očisti kraj između Kladova i Vidina. General nije smeo primiti ovu ponudu prema jednoj ranijoj carevoj naredbi. Ova Jošanica je najverovatnije ona koja se nalazi nekoliko kilometara severozapadno od Trške crkve, na južnim padinama Homoljskih planina. Marjan Jovanović je u Homolju saznao da na njega idu tri paše iz Vidina. Izašao im je u susret do Crnog Vrha i tu ih kod mesta Lipe dočekao u zasedi. I pored toga što je Osmanlijama naneo teške gibitke (oko 30 mrtvih) Marjan je morao da se povuče. Ipak, dao je vremena stanovnicima Homolja da spasu svoju pokretnu imovinu, pred Osmanlijama koji su robili i palili.
Sa ostalim narodom tokom rata 1788-91. godine emigrirao je i ranije spomenuti sveštenik Jovan Rakićević, iz Homolja, koji se naselio u Langendorfu. Vladika temišavarski Jovan Jovanović Šakabenta, u svom izveštaju Ilirskoj kancelariji, naročito je istakao sveštenike Jovana Rakićevića i Jevtimija Petrovića iz Poreča i preporučio ih caru kao zaslužne ljude. Ostale sveštenike, koje su ostali u Austriji, po Šakabentinom mišljenju trebalo je postaviti za sveštenike ako mogu da služe a ako ne dati im neku pomoć jer žive u krajnjoj bedi. Inače, u vreme kada je Šakabenta pisao svoj izveštaj 21. januara 1792. godine Jovan Rakićević je služio kao kapelan u Marjanovom frajkoru sa platom od 12 forinti mesečno. I major Branovački i Marjan izdali su mu svedočanstvo o njegovim zaslugama. Pozivao je narod na oružje i sam učestvovao u borbi. Turci su mu, tokom rata, zapalili parohijsku kuću. Inače, po Šakabentinom mišljenju nije bio sposoban za sveštenika u Banatu.
Trška crkva je kako tako obnavljana i održavana, ali je najozbiljnija obnova izvršena krajem XVIII veka. Naime, 1796. godine obnovio je crkvu Voištan Kaluđerović i ostavio o tome natpis u kamenu, gotovo filigranski spretno izveden, da ga je teško pročitati. Ništa bliže ne znamo o ktitoru obnove. Ovaj natpis naveo je mitropolita Mihajla da u istu godinu smesti izgradnju crkve. U vreme Prvog srpskog ustanka manastir je obnavljao homoljski vojvoda Ilija Stošić iz Žagubice koji je tokom 1811. godine priložio najmanje 4 ikone (jednu 8/20. aprila, drugu 7/19. maja i treću 5/17. jula, dok je četvrta datirana samo godinom - 1811.).

[La_Luna Banned Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori La_Luna]

Odg: Braničevo - Srpska Sveta Gora

hram Sv. Arhangela Gavrila

Šetonjska parohija je imala 4 sela Šetonja (14, Srbi), Vrbovac (17, Srbi), Laole (37, Srbi) i Ždrelo (10, Vlasi vojničkog reda). Od 78 domova 10 su bili vlaški a ostalo srpski. Po podacima “teftera mitropolitskog taksila” šetonjsku nuriju ili parohiju su februara 1734. godine činila sledeća sela Šetonje (14), Ždrelo (19), Laole (30) i Vrbovac (15). Podaci istog teftera ali za 1735. godinu se ne razlikuju od prethodnog.
Šetonje je imalo crkvu 1723. godine što se vidi iz izveštaja eksarha požarevačkog Josifa Stojanova. Maksim Radković je 1733. godine zabeležio: “Šetonji crkva starinska bila, prikrpili od dasaka.”
Jerej Neško (ovo je isti Neško iz Trške crkve )šetonjski je rođen oko 1707. godine u Hercegovini. Učio je knjigu u Starom Vlahu u manastiru Kovilju. Oko 1727. godine je došao u istočnu Srbiju gde je najpre držao parohiju “omolsku” a zatim šetonjsku. Bio je na parohiji i 1734. i 1735. godine.
Po spisku “Crkvi troškom Njegove Svjetlosti Sazidane” iz 1836. godine šetonjska crkva (hram Sv. Arhangela Gavrila) je sazidana 1828. godine troškom knjaza Miloša. Po podacima iz popisa iz 1836. godine šetonjska crkva (hram Sv. Arhangela Gavrila), u srezu mlavskom, je sazidana 1829. godine troškom knjaza Miloša. Majstoru Veselinu i drugima plaćeno je 16/28. septembra 1828. godine za celu opravku crkve u Šetonju 4500 groša. Majstorima koji su 1829. godine radili na crkvi u Šetonji iz narodne kase je plaćano u više navrata. Najpre je 9/21. maja majstoru Milutinu iz Valjeva isplaćeno 200 groša a Veselinu i drugim 300 groša. Sledećeg dana 10/22. maja Jozefu je isplaćeno 30 groša i konačno 30. juna/12. jula Veselinu je dato 1000 groša.

[Dusan silni Veteran Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori Dusan silni]

Odg: Braničevo - Srpska Sveta Gora

svima.
svima na veoma dragocenom materijalu!
Tema duze nije aktivna , al posto i corava koka ubode po koje zrno , resih da dam moj doprinos bar u nekoj maloj meri.
Da krenemo od Kurjaca , selo kroz koje morate proci da bi stigli do manastira Nimnik.
Ovako dakle , kada se stgne u Kurjace dodje se na raskrsnicu gde morate skrenuti desno prema Nimniku ,
Posto se to skretanje nalazi na najvisljoj tacki sela , put na dalje pocinje da idi nizbrdo , posle nekih 2 km ( ukoliko me secanje ne vara ) postaju vidljivi bar po neki tragovi nekadasnjeg Sela Marjani , koje se nalazilo u dolini okruzeno brdima , mnogi Kurjacani imaju tamo salase i iz prica sa mnogim starijim ljudima sam imao potvrdu da je tu nekada bilo Marjane !
Uzgred neko mi je nekad rekao , ali bas davno prilikom posete Manastiru , sad dal sam Pop ili neko iz njegovog okruzenja da je u jednoj od zgrada u krugu porte manastirske bila i jedna od prvih skola tog kraja neposredno posle 1804 godine ili pre toga , pricam vam o tome sta sam cuo pre nekih 30 godina . Koliko se secam sama zgrada se nalazila izdvojena nekih 20 i vise metara od manastira u bregu a blizu izvora vode koji je u rupi , sam izgled zgrade je odavao utisak veoma stare gradjevine , rekao bih catmare sa tremom i 3 svoda ispred , drvena gradja je svakako bila radjena klasicnim ukrasima i deljana . To je ono sto mi je ostalo u secanju.
Mada sam isti posetio i 2019 ne mogu sa sigurnoscu da tvrdim da zgrada jos uvek postoji , mislim da je srusena ...

[Dusan silni Veteran Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori Dusan silni]

Odg: Braničevo - Srpska Sveta Gora

Popovci je danasnji Popovac , a isti do pre par godina nije ni pristojno bio obelezen znakom na magustralnom putu ka Velikom Gradistu . Razlog svega toga lezi u jednoj specificnoj situaciji , koji cu probati da vam objasnim .
Put koji vodi prema Velikom Gradistu iz pravca Pozarevca preseca selo na dva dela , pre ulaska u selo imate znak na kome pise Djurakovo ... e sad problem je sto desnom stranom druma je zaista Djurakovo a levom stranom druma je Popovac ... sad to sve nebih znao da mi na isto nije ukazao moj sada vec pokojni deda ...
A posto znam jos jednu veoma interesantu stvar , napisacu ovde , neznam kad je doslo do zamene imena i zbog cega .
Naime rec je o Reci Mlavi i Reci Mogili
Pored Sela Bratinac tece Reka Mlava , bar je tekla nekad dok neko , neznam tacno kada, je zamenio imena dveju reku , pa otad pored Bratinca tece Mogila a ne vise Mlava ...kome i za sta je to bilo potrebno , stvarno neznam ....

[Dusan silni Veteran Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori Dusan silni]

Odg: Braničevo - Srpska Sveta Gora

http://lazarus.elte.hu/hun/digkonyv/topo/3felmeres.htm
Evo ovde mozete videti moju tvrdnju povodom promene imena Mlave i Mogile .
Posto se hvala nasem Okitripu na forumu potrudio da postavi Interaktivnu kartu Austrougarske ...

[Dusan silni Veteran Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori Dusan silni]

Odg: Braničevo - Srpska Sveta Gora

Evo jos neceg zanimljivog a vezano za nastale promene u vremenu od 100 godina .
http://lazarus.elte.hu/hun/digkonyv/topo/3felmeres.htm
Ako potrazimo selo Sirakovo , videcemo da je daleko od puta koji vodi prema Velikom Gradistu , bar na ovoj Austrougarskoj karti , danasnje selo se prostire levo i desno duz puta nekih 2 km mozda i samo u jednom delu je od puta , kada se skrene desno prema centru , jos toliko do Crkve, koja se prakticno nalazi u sumi .
A ako pogledate na istoj karti selo Carevac , videcete da u zagradama stoji Vlaski Do....
Izgleda da su Austrougari imali bolju magiju od nase!