Изгубљена историја

[Okitrip Deo inventara foruma Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori Okitrip]

Odg: Изгубљена историја

...Како што ни сите прсти на рацете не се исти, така и сите чеда на кралот Илириј и Електра не биле обдарени со еднакви способности да владеат и да го сочуваат своето кралство. Во случајов Илирија.
Во некои пишани матерјали стои дека Дардан уште во животот на кралот Илириј го шири своето кралство на сметка на своите браќа одземајќи делови од нивните територии. Одземањето територии од послабите кралства подразбира и војни меѓу браќата наследници, така што новосоздадените држави час станувале помали, час поголеми.
Со тек на времето на балканските простори под силната рака и карактерот на кралот Дардан се создава кралството познато како Хетитиско кралство,од кое подоцна се создава и државата наречена Троја или Троада.
Хетитиското кралство, подоцна Троја-Троада или Илион,

нашата историја (македонска) како и на соседите, од времето на самиот почеток на формирање на посебностите на народите кои се издвојуваат од целината, процес кој траел многу години за кои се одвивале разни нешта, што по вина на човекот, но и од дејствија од самата природа за кои можеме да потврдиме дека и денес не сме далеку од тие процеси кои водат кон уништување на придобивките од минатото.
Предмет на нашето писание како што рековме е историјата на етногенезата на Македонија и македонскиот народ и се што е во заемност со неа и нејзиниот народ.
Значи, Илировото кралство се поделило на дест дела и се формирани десет кралства што представуваат посебни држави кои во историјата се забележани како што наведовме претходно. Во нашиов случај во понатамошното писание ќе ја следиме историјата на Јасите, Автаријатите и Дарданите за која сметаме дека ќе не одведе до посакуваната цел.
Автариј и Автаријатите имаат своја историја од која заклучуваме дека неговото кралство го остава на синот Паон, кој го нарекува Паонија. Во подоцнежните години им одредува територии на своите синови Трибал и Скодар кои синови успеале да донесат такви закони што нивните наследници да ги сочуваат тие имиња на државите Трибалија и Скодрија, но и територијата да им остане цела, што се гледа и од пишаниот матерјал кога Филип Македонски, кра- лот на Македонија, го шири своето кралство војувајќи со овие народи.
Кралството Трибалија и Скодрија имале свои потомци, од кои во ова прилика ќе спомениме дека кралот Трибал го имал синот Миној кој стапил во брак со Трачанката Тарса и имале два сина, Адрија и Оксил. Според Адрија денешното Јадранско Море го добило името. Кралот Адрија го имал синот Јонион, според кого јужниот дел од Јадранското Море е именуван како Јонско Море, а народот наречен Јонјанци или Јонци и така натаму.
Западно од кралството на Паон до Понтското Море денешно Црно Море постоело кралство Тракија.
Према податоците кои сведочат, териториите на Паон се во денешна Србија, Црна Гора, Бугарија на исток до Родопскиот масив и по реката Места до Еѓејското Море и Македонија источно од течението на реката Вардар. За себе го задржал кралството западно од денешна Србија.
Делот кој го отстапил на Паон, кој станал крал на споменатите територии и ги прогласил за кралство Паонија, а народот кој живеел таму за паонци кои покасно низ времето се стекнале со своите посебности кои и ден денес се присатни меѓу жителите на тие територии но и во записите кои сведочат за нивното минато.

Додека на крајот на југ на Балканскиот полуостров кралство создал синот на Илириј и Електра, Јасион или Јасин кое како што рековме го нарекле Јасонија со народ Јасонци или Јаси кои можат и денеска да се сретнат на просторот околу Крстина, Хрватска населени од Епир во денешно време.
Многу автори во своите дела напишани за подемот на македонската држава особено под раководство на кралот Филип втори Македонски и неговиот син Александар трети Македонски споменуваат дека со своите војски војувале со соседните народи како што се: Перхеби, Тауланти, Дардани, Паонци, Трибали и Трачани.
Знаеме дека Филипа дошол на кралска позиција во Македонија во 361 год. п.н.е, а тоа е податок дека и покрај тоа што за неколкуте милениуми години пред него се измениле многу кралеви како во овие држави така и во неговата, народот под раководство на тие кралеви го менувал името, и името на својата територија, но сепак успевал и да си го врати некогашното.

,,Таулантите биле моќно илирско племе населено околу Епидамна, денешен Драч, во денешна Албанија,,.
,,Автаријатите биле исто така илирско племе населени северно од Таулантите,,.
Аријан во истото поглавје вели: ,,дека Александар со војската се движел по реката Еригон, денешна Црна Река во Паонија - кон градот Пелиј, град во Илирија, кој кралот Клито го држел во свои раце како најдобро утврден во тоа време, со обѕир на неговата локација во планината Пелиј. Кога Александар ста- сал до реката Еордика, сега Девол, се улогорил.
Реката Еордика била во Илирија,,.
Квинт Куртиј Руф во своето дело: ,,Историја на Александар Македонски,, во книга прва, глава 5 наведува:
,,Кога се враќал Филп од Скитија со голем воен товар, минувал низ земјата на Трибалите, а тие ги зафатиле погодните места и не му допуштале да премине ако не им даде од пленот,,.
Во војската на Филип втори Македонски имало и Грци како наемна војска, кои тешко ги поднесувале неволјите, како и лишувањето од привилилигиите што ги уживале. Поради тоа се јавил бунт во кој изгинале многумина од двете страни, а кралот Филип бил ранет во бедрото. Раната била многу тешка и му остава трага се до неговата смрт.
,,Херодова,Историја,,.
,,Од моето време до Тројанската војна има најмногу осумстотини години,од моето време до Дионис, синот на Кадмовата ќерка Самела, има илјада и шестотини години,,.
Дионис, запишан во многу истории како најславен и најголем освојувач, живеел и творел приближно пред повеќе од четири илјади год. п.н.е. Тој имал син по име Македон, кого по враќање од Медија го поставил за крал на Тракија и по кого подоцна своето пошироко кралство го нарекува Македонија.
Поаѓајки од овој податок може да се заклучи откога потекнува името на Македеонија и колку време го носи тоа име, како и дека пред тоа народот бил и останал со исконско потекло од родоначалникот Илириј.
Наведеното нека послужи како вовед во она што значи ориентација за времето во кои настаните подоцна добиваат свои димензии.

Авторот на Историјата за која станува збор во делото наведува дека конечно Паонците, односно племињата паонски што живееле околу езерото Прасијада, Сиропаонци, Пајоплите и др. биле протерани од своите живеалишта додека тие што живееле околу планината Паонгај, Доберите, Агријаните, Одоманите, како и тие што живееле на самото езеро, не биле покорени.
Кога сме кај планината Паонгај да спомениме дека градот Амфипол опфаќал еден огранок од оваа планина, сместен на 4км. од Белото Море, кој се префрла на на десниот брег на реката Стримон-Струма. Сместен на Виа Игнација, главен пат за комуникација меѓу Рим и Истокот. Овој град господарел над единствениот лесен премин за да се продре од бреговите на заливот Контеса во низината Македонија. Стримин-Струма прави еден полукруг околу него и го заштитува на тој начин од север, запад и од југ. На исток градот се поврзува со планината. Понатаму Херодот раскажува: ,,Откако ги покорил Мегабиз Паонците-Пеонците испраќа пратеници во Македонија кај кралот Аминта да бараат земја и вода за кралот Дареј. Од езерото Прасијада има еден сосема краток пат за Македонија .Прво нешто што е до езерото е рудникот од кој подоцна Александар први Филхеленот секојдневно му доаѓало по еден талант сребро. По рудникот зачекоруваме на планината што се вика Дисарон и веќе сме во Македонија,,
Се обидовме преку овие извадоци-цитати од делата на Аријан, Јустин или Помпеј Трог, Квин Куртиј Руф, Херодот да ја прикажеме состојбата на Балканот врзана со настаните што се случувале непосредно пред и за време на почетокот на создавање на македонската империја.

Постојат и други авттори како што се Плутарх, Тукидит, Страбон, Псевдо, Калистен од античкиот свет, кои главно пишуваат за идентични состојби. Нивниот пример е следен и од поновите автори на античката историја, бидејќи тие им се извори, но со присуство на субјективизам и невистини што најверојатно доаѓаат од политички причини. Не е напразно ако се обидеме некои работи што се изнесени во овој матерјал ги дообјасниме, и бидеме поблиску до читателите.
Херакле, античкиот јунак од Арголида – синот на Амфитрион и Алкамена е историска личност која завзема видно место во престројувањата меѓу народите пред и по Тројанскатса Војна. Ние немаме намера да се занимаваме со неговите патешествија, но преку нив доаѓаме до сознанија интересни за нашето писание.

Чичкото на Херакле, Евристие бил крал на тогашната држава Арголида. Самиот Херакле се стекнувал со голема храброст од која дури и Евристие се плашел и сакал внукот да му биде што подалеку од неговото кралство, и од тие причини му давал задача како војсководец да војува надвор од Арголида за да не изврши удар во кралството.
Од тие причини јунакот Херакле ги направил подвизите во тогаш познатиоѕ свет. Меѓу другите историчари и Јустин го наведува во своето дело: ,,филипова историја,, и во книга 42. глава 2 вели:
,,Арменија се протега од Каподокија до Каспиското Море,, Основана е од Тесалиецот Армениј, придружникот на Јасон кој што кралот Пелиј сакал да го погуби поради неговата исклучителна храброст што ја сметал опасна за неговото кралство.

[Okitrip Deo inventara foruma Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori Okitrip]

Odg: Изгубљена историја

...Имено, рековме дека Илириј имал девет синови и една ќерка. Времето во кое се појавил Илириј на европска сцена може да се лоцира меѓу четвртиот и петиот милениум, почнувајки од денес на назад.
Ако тврди Херодот дека од него до Дионис имало разлика во време од илјада и шестотини години, тоа се заедно со тие читиристотини години пред појавата на Херодот два миле- иума. Ако е точно, а треба да веруваме дека е така, должината на владеењето на тогашните кралеви е седумдесет години, тоа значи дека треба да се додадат годините на Дионис, околу дваесет, на Самела, неговата мајка, како и годините на Кадмо, од тоа произлегува дека се работи за околу четири илјади и двесте години на држави како што се: Автарија, Дарданија, Македонија, Перхебија, Паонијa, Тавлантија, Кадмеја, Тракија ,чии родоначалници произлегува дека се нивните први кралеви, синови на Илириј.
Додека кралот Дионис во историјата на тогашниот свет се појавува во разни имиња како што се: Рамзес први, Рамзес втори, Озирис ,Амон Ра, Ороталт, Рампсинит, Загреј, Апид, Серапис, Бекхос, Усире и др.
Овој крал – бог Дионис познат како најголем освојувач во тогашно и сегашно време кој во својот долг живот, изродил со своите вонбрачни жени, љубовници многу машки потомци меѓу кои и самиот Македон. Македон го имал со својата немажена свеска.
Постојат и други предпоставки дека родоначалникот на македонците потекнува од други родители, но спрема: Домазетовиќ ,,Античка Македонија,,

Како најприфатлива предпоставка која се совпаѓа со времето кога и јасите се преименуваат во македонци како што и бил обичај во тогашно време се ставаат имиња на држави и народи спрема името на кралот во случај со Македон крал на трачаните и македонците.
Понатаму Македон има два сина Пиер и Емат по чие име биле именувани териториите со кои владееле.
Авторите на тврдењата дека Македон е основоположник на името на Македонија делимично се разидуваат во времето на појавувањето на Македон, но како и да е, се птретпоста- авува дека времето може да се лоцира помеѓу 1 500 год.п.н.е Што значи дека оваа територија на денечна Македонија, денешна Грција и Тракија некогаш имале заедничко име Македонија.
Историјата како наука не може точно да даде одговор кога и каде се одиграла Тројанската Војна, со што многу се отежну- ваат работите околу утврување на последователните настани од тој временски период, што навистина само по себе претставува чудо. Некои научни работници од таа свера тврдат и застапуваат едно мислење, а на спроти нив други го тврадат спротивното, односно целосно го негираат претходното тврдење, од што произлегуваат несигурности кај обичните читатели на историјата од тој период.
Кнкретно нам ни се наметнува да бираме меѓу сите научно историски тврдења дека највистини се оние кои нудат логичност помеѓу нештата како на пр: дека Јонското Море е меѓу Грција, Албанија и Италија, а не покрај бреговите на Мала Азија, каде што некои историчари ја лоцираат Јонија како држава, или пак таа е настанала по одвивањето на граѓанска војна како еден вид светска војна.
Од постојаната историска литература до колку истата внимателно и објективно се прочита и протолкува ќе се заклучи дека кралот Дионис со своите дејствија на воен и економски план, како да бил предвесник за случувањата врзани пред и после Тројанската Војна...

Bice produzetak..

[futyfuty9 Administrator Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori futyfuty9]

Odg: Изгубљена историја

https://youtu.be/pAmh-LVDVTU?t=404

Kad ti ne čuvaš nešto svoje onda ti to drugi otme ! (1h 20 min) Ima li više išta da se kaže nakon ovog intervjua Gorana Šarića, totalnog lika koji nije obojen ničime osim što otvoreno priča o njegovim istraživačkim radovima?

Čest i čast gospodinu Šariću.

[futyfuty9 Administrator Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori futyfuty9]

Odg: Изгубљена историја

...Имено, рековме дека Илириј имал девет синови и една ќерка.............
Bice produzetak..

Veoma Interesantno Okitripe. Nadamo se da ćeš nastaviti dalje sa tekstom , tako da na kraju možda damo i neki komentar. Ovako je to do sada možda na pola ili ne znam ni ja kolikog dela si stigao.

svakako. Komentari na kraju,

[Okitrip Deo inventara foruma Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori Okitrip]

Odg: Изгубљена историја

.. Споменатата војна спрема мислењето на некои историски истражувачи навистина била светска војна со оглед дека во тоа време го зафатила познатиот свет исфрлајќи протагонисти од типот на Херакле, Пријам, Хелен и др.
Македонија во тоа бурно време како и останатите држави ја зафатила борбата за опстојување што е многу тешко да се опише во еден ваков временски и просторен теснец.
Ќе напомениме дека таа не можела да ги одбегне настаните на процесите кои траеле повеќе десетици години и каде доаѓало до менување на кралеви и територии како на филмска лента.
Било како било историјата како наука ќе истражува и ќе докажува некои тврдења ќе ги потврдува, а некои ќе ги негира и така во недоглед, но сепак евидентно е дека Македонија е држава која менувала кралеви, кои и го менувале името раководени од нивното име, но народот кој живеел во неа од некои па до сега останува со исти или слични традиции, особености и посебности во однос со сите од подалечното соседство.
Ќе ни треба многу време и простор да ја презентираме историјата на Македонија и нејзините соседи во времето од Тројанската Војна па до појавата на македонските кралеви од династијата Темениди почнувајќи од Пердика први но затоа пак ќе се потрудиме да напоменеме за периодот во кој се појавува кралот Хелен, син на Пријам кралот на Троја.
Хелен како уважен и голем антички пророк имал бурен патешествен живот кој го довел во ситуација да стане крал на Хелада, денешна Грција, но територијата и народот кој живеел во неа не биле така именувани од самиот Хелен како што досега било обичај, туку од неговиот наследник – синот Кестрин кој по смрта на неговиот татко земјата ја нарекол Хелада, а нородот хелени. Кои се територии од тогашниот свет влегувале во кралството на Хелен и во кои држави сега се наоѓаат е тема за друго списание, но за нас е важно дека хеленизамот се појавува на историската сцена многу подоцна од колку македонизамот кој те се појавува, те се губи како некоја река подморница се до доаѓањето на власт на новата династија на кралеви Аргеади – Темениди од како што рековме Пердика први.
Секоја од овие држави има своја историја, време низ кое нејзините народи минеле, проткаено со добро или лошо, со војни и мир и со градење на своја култура, која пак сведочи за нивната самобитност.
Од изнесеново преку извадоците од споменатите автори јасно се гледа каква била геополитичката состојба на Балканот, кои народи биле присутни и со кои народи се судрил таткото на тогаш современата Македонија, кралот Филип втори Македонски.
Од ова читателот може сам да ги извади заклучоците што му се потребни за да ја утврди вистината за генезата на тогашните жители на балканските држави и на крај да се убеди дека на тие територии живееле народи што потекнуваат од ист корен.

Преку изградената култура и нејзините сведочења можеме да ја следиме и судбината на државата. Тоа ќе ни одземе многу време и простор во овој случај но во ова сегашно време, со обѕир на повампирените националисти на Балканот, потребно е да им се каже на таквите дека се на крив пат.
Времето течело за соменатите народи, но течело и за останатите за нивните соседи, па ние во понатамошното наше излагање ќе се обидеме преку историјата на Македонија да ги следиме и фактички состојби на останатите народи на Балканот.


Во глава 12 од истата книга Квинт Куртиј Руф меѓу другото пишува:
,,Принцовите на Тракија и сите што се чинело дека се можни учесници во преврат, а немаат средства и смелост за тоа, ги отстрани со тоа што божем укажувајќи им чест, ги зел со себе како свои соборци против Персијците.Откако ги отстра- нил главешините на разни партии верувал дека оста- натите нема да се осмелат да преземат нешто без своите првенци. Кога се враќал во Македонија, преку Агријанците и Паонците му било јавено за бунтот на Илирите.Бардил,крал на многубројни народи од пределите во коишто имало јаглен, исто така многу жестоко напаѓал на Македонија се додека не бил победен од Филипа во една голема битка - тој бил тогаш веќе кон крајот на животот, кон деведесетата година. Неговиот син Клит зборувал дека токму сега дошло погодно време повторно да се стекне слободата, и додека Александар е задржан со оружјето на најжестоките племиња отаде Истар-Дунав, тој ги потикнувал водачите на народот да земат оружје и да склучат сојуз со Главкиј, кралот на Илирија, и народот што се нарекува Тавланти,,.
Еден друг народ, Автаријати, тргнал исто така да ги напаѓа Македонците, но Лангар кралот на Агријанците, кој му бил верен на Александар побарал нему да му биде допуштено таа грижа, го убедил дека тој ним во татковината ќе им создаде толкави грижи така што ќе престанат да ги вознемируваат Македонците. Кралот го пофалил и почестил со величествени дарови младичот Лангар и го пуштил да замине, дури му ја ветил за жена сестра си Кина, која кралот Филип откако ја зел од Илирија му ја беше дал на Аминта. Агријанецот Лангар го исполнил ветеното, но се разболел и не можел да ужива во договорената награда зашто набргу потоа умрел.
Така, бидејќи Автаријатите биле задржани, без војување се дошло до Пелиј, град во Илирија, област Десаретија, надвиснат над реката Еордика!
Но кога намерувал да замине, му се заканила голема опасност: Овде река, таму ридишта му го попречувале патот, кој одвај можел да пропушти четири вооружени војници. А Клит по- ставил големи чети тешко вооружена војска на планинските ридови.
Во книга два глава 3 Квинт Куртиј Руф наведува:
,,Пролета 335 год .п.н.е.Александар ги собрал от секаде војските и ги префрлил во Азија. Оваа војска била посилна по дух одошто по бројност. Парменион водел 30 000 пешаци, од кои 12 000 биле Македонци. Останатиот број ги испратиле сојузниците и федератите. Оклу 5 000 Илири, Тракијци и Трибали ја следеле оваа војска, кон нив се приклучиле и 1 000 стрелци Агријанци. Македонската коњица, која се состоела од 1 800 луѓе, кој ја предводела флотата, а Калас предводел исто толку коњаница од Тесалија. Од останатата Грција дошле се на се 600 коњаници на чие чело бил Еригиј. Клеандер ја водел претходницата, која ја сочинувале оклу 900 луѓе, и која била составена од Тракијци и Паонци,,.
Во своето дело ,,Филипова Историја,, Јустин за овој период на македонската држава под раководство на кралот Филип втори Македонски и кралот Александар трети Македонски раскажува во книга осма глава 6 наведува:
,,Едни народи ги противставил на непријателите на самите граници на своето кралство, некои заробени од војната, ги распоределил како дополнување на градовите и така од многу племиња и народи создал едно кралство и еден народ. Кога ги средил работите во Македонија, ги покорил Дарданците и останатите соседи со измама,,.
Во книга осум глава 3 раскажува:
,,Додека кралот Филип Македонски со својата војска се вра- ќал од Скитија, Трибалите го нападнале и одбивале да му дадат премин ако не добијат од пленот,,.
Поради ова настанала расправија, а наскоро и битка, во која Филип бил така ранет во бедрото што преку неговото тело бил убиен коњот. Бидејки сите мислеле дека тој е убиен, го загубиле пленот.

[Okitrip Deo inventara foruma Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori Okitrip]

Odg: Изгубљена историја

Секоја од овие држави има своја историја, време низ кое нејзините народи минеле, проткаено со добро или лошо, со војни и мир и со градење на своја култура, која пак сведочи за нивната самобитност.
Од изнесеново преку извадоците од споменатите автори јасно се гледа каква била геополитичката состојба на Балканот, кои народи биле присутни и со кои народи се судрил таткото на тогаш современата Македонија, кралот Филип втори Македонски.
Од ова читателот може сам да ги извади заклучоците што му се потребни за да ја утврди вистината за генезата на тогашните жители на балканските држави и на крај да се убеди дека на тие територии живееле народи што потекнуваат од ист корен.
Преку изградената култура и нејзините сведочења можеме да ја следиме и судбината на државата. Тоа ќе ни одземе многу време и простор во овој случај но во ова сегашно време, со обѕир на повампирените националисти на Балканот, потребно е да им се каже на таквите дека се на крив пат.
Времето течело за соменатите народи, но течело и за останатите за нивните соседи, па ние во понатамошното наше излагање ќе се обидеме преку историјата на Македонија да ги следиме и фактички состојби на останатите народи на Балканот. Споменавме дека . Основа на ова истажување би требало да биде изворот Пела.
Кога сме кај изворите да напомениме дека на места каде има извор на чиста и студена вода, местото било заштитувано со изградба на пагански храм, бидејки водата претставува плодност, изобилство, живот; додека недостигот на вода значи глад, пустош, смрт.
Ваквото драгоцено богатство се препишува на народното верување за посебна дарежливост на боговите, биле поди- гнати храмовите да служат за безбедно чување на бога- тството и како споменици за даровите.
Значи изворот Пела ни е како локатор за градот кој што ѓе не одведе до кралската престолнина Пела изградена од кралот Филип Македонски.
Несомнено дека на изворот Пела се наоѓал храмот или Акрополата на древната Сана, или Големата Мајка - Ника.
Ваквата Акропола граничела со градот, изградена на височинка на рид што е опкружен со морето и господари над заливот и вештачкото изградено пристаниште од персискиот цар Ксеркс први за морепловни објекти.
Оваа Акропола е поврзана со уништувањето на гробница, каде се наоѓал полуразурнат саркофаг за време на првата крстоносна војна.
Камењата на гробницата биле направени од гранитен камен и биле долги и дебели без цемент, каде имало покрив.
До ден денес никој од археолозите во целиот свет нема потврда кој бил погребан овде од поновата историја.
Пред крстоносните војни најдовме матерјал за жена која во оваа Акропола кадила темјан, за душата на спасителот, поврзано со верата, надежта и љубовта. Запаленото кандило и темјанот го коростеше жената за бесмртност на оној кој што бил погребан овде во оваа гробница.
Понатаму градот треба да го лоцираме на место меѓу изворот наречен Пела, односно југо-источно од споменатиот извор каде се наоѓала Акрополата.
Од градот потоа во правец Исток од 4-6км. се наоѓа кралската престолнина Пела.
Оваа Акропола која се наоѓала на изворот Пела за време на христијанството ке биде забележана и по караницата, куде- њето, на жителите со апостол Павле кога им го предавал евангелието.
Рековме и дека од самото конституирање на државата Европа во денешниот континент главно на три дела, три родоначелства Гали, Келти и Илири.
Родоначалството на Илириј видовме дека се додржало до Тројанската војна и од самиот почеток на создавањето на македонската империја. Речиси иста таква геополитичка состојба е затекната при навлегувањето на Римјаните.
Дали денес ние македонците како една од најстрите цивилизации дојдовме до ситуација да граѓанините на Македонија, и нејзините животи владее историска борба за опстанок на фамилијата, градовите, селата.
Во ваква ситуација на ,,беда,, која неслучајно на македо- нскиот народ е наметната со кој се ограничува и често онемогучува македонецот да ја шири македонската култура во јавноста, а воедно да даде голема подршка на културните делатности, во случајот со нас, каде и весниците, медиумите, новинарите се контролирани.
Зошто!
Дали само затоа што треба македонецот да ја докаже вистината за постоењето на Македонија ,а со неа и нашето постоење, нашата историја, нашиот културен апарат.
Кој се плаши од нашата вистина!

Ovaj tekst opet kazem da nije moj znam da je od neke prezentacije u Bitolj ili Manastir ( po turski) . Izvinite sto tekst ni je na srbskom koristite https://translate.google.com/#view=h...te&sl=mk&tl=sr
mozda ovo ce nekome da ti neke ideje mozda nesto neko nauci a mozda i necete mariti

[futyfuty9 Administrator Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori futyfuty9]

Odg: Изгубљена историја

..

Преку изградената култура и нејзините сведочења можеме да ја следиме и судбината на државата. Тоа ќе ни одземе многу време и простор во овој случај но во ова сегашно време, со обѕир на повампирените националисти на Балканот, потребно е да им се каже на таквите дека се на крив пат.
Времето течело за соменатите народи, но течело и за останатите за нивните соседи, па ние во понатамошното наше излагање ќе се обидеме преку историјата на Македонија да ги следиме и фактички состојби на останатите народи на Балканот.

Okitripe, izdvojio sam ovaj citat koji apsolutno sve govori o kompletnoj situaciji danas na ovom našem Balkanu. Na žalost je veoma malo onih koji su svega irečenog gore u teksu , svesni. Koliko ćemo plaćati ceh tom nacionalizmu je veoma veliko pitanje ničega drugog nego samo svoje samosvesti. Onda kada se probudimo i shvatimo da, skoro svi manje više, potičemo i imamo jedan zajednički koren i da je bespotrebno da se međusobno glođemo, tada će svima biti lakše i tada će nastupiti neki bar duhovni mir na našim prostorima. Do toga će doći onoga trenutka kada se budemo oslobodili svh okova i pritisaka sa strane, a to nam ti sa strane nikada neće dati dok mi sami to ne uradimo. Za to je potrebno pre svega naše međusobno poštovanje i uvažavanje, što nam novokomponovani nacionalisti iz raznoraznih razloga, ne dopuštaju. Takvi jesu na krivom putu, kako kaže i sam tvorac ovoga teksta, ma ko on bio. Ali mi svi , običan narod plaćamo veliku cenu svemu ovome.

[Okitrip Deo inventara foruma Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori Okitrip]

Odg: Изгубљена историја

Jedan intervju za Shopovi :
Piroćanac Jovan K. Igić – Jimmyjanus, koji je završio Fakultet političkih nauka, medjunarodno politički smer u Beogradu, radni vek proveo u Bezbednosno Informativnoj Agenciji, a potom i po liniji opšteg i privrednog kriminala u MUP R. Srbije, poslednjih godina bavi se proučavanjem i istraživanjem, kako kaže, skrivene, ili prećutane istorije Srba i Slovena u celini. U razgovoru za Pirotske vesti, o značaju istraživanja skrivene istorije Igić kaže da se danas malo u javnosti govori o tome, a mnogi naši sunarodnici, naročito u ovom delu Srbije, i ne znaju svoje korene, što je i jedan od njegovih motiva da se posveti istraživanju ove materije. Po njegovim rečima, svi mi živimo u falsifikovanoj i filtriranoj istoriji, sveta, pa i Srba i Slovena u celini. Igić za Pirotske vesti govori i o ulozi Vuka Karadžića u celoj toj priči, šopskom jeziku i Šopima.




-Jedan od osnovnih ciljeva skrivanja istorije je svakako manipulativno brisanje sećanja, da su staroslovenska plemena, u jednom periodu njihovog istorijskog razvoja bila najmnogoljudnija u Evropi. Da nas je dakle, bilo od Portugalije i Španije, preko Apeninskog poluostrva i Etruraca, sve do Baltičkog mora na severu, a preko Bliskog istoka i do sredozemnog pojasa Afrike. Medjutim, tendenciozno se i viševekovno prećutkuje da su upravo Srbo-Sloveni faktički stvorili tzv. Prvu Evropu, dakle njenu ukupnu civilizaciju i kulturu.
PV:Ko po vašem mišljenju falsifikuje istoriju Srba i zašto?

– Opšte je mesto da su istoriju odvajkada falsifikovali pobednici, naravno u skladu sa njihovim kratkoročnim i dugoročnim državnim interesima. Da budem još konkretniji, godinama unazad od Berlinskog kongresa 1878. godine do danas, to veoma uspešno čini tzv, vatikansko – nordijska istorijska škola, brišući iz vatikanskih, bečkih i berlinskih arhiva sve ono što ukazuje na srpsko-slovensko poreklo i uticaj. Na delu je dakle viševekovno obeskorenjivnje Srbo-Slovena, sa jasnom namerom prećutkivanja njihovog kontinuiteta od civilizacije Lepenskog vira i civilizacije Vinče, do današnjih dana. Kao, bili u neka drevna vremena pre oko 8.000 do 12.000 hiljada godina neki Lepenci i Vinčanci, i vatikansko-nordijskim udarcem dlanom o dlan, njih eto, navodno više – nema. Da li je to istorijska istina?

PV: Pojasnimo onda ko su zapravo Lepenci i Vinčanci?

– Prvo, Lepenci i Vinčanci, nisu nikakvi navodni starosedeoci na Balkanu, kako nam suptilno i samouvereno podmeće vatikansko – nordijska istorijska škola, nego su, nema više nikakve zapitanosti, nesumnjivo Srbo – Sloveni. Reći ću to kolokvijalno ovako, srbende brate, do daske! Dakle, upravo su Srbi, jer se ime Sloveni, javlja tek u V i VI veku, rodonačelnici prve Evropske, rekao bih slobodno i još uvek nepriznate svetske civilizacije. Upravo smo mi Srbi oplodili Evropu ne samo svojim genima, nego i kulturom, umetnošču, astronomijom, arhitekturom, metalurgijom, i slično.

Drugo, Lepenci i Vinčanci nisu nestali, jer tvrdoglavi i uporni kakvi jesu, nisu ni želeli da ispunjavaju vatikansko-nordijske želje, već su se pred najezdom drugih plemena mudro dislocirali širom Evrope. Jedna od njihovih najvećih i najtvrdokornijih plemenskih skupina, našla je tako pribežište na obroncima Stare Planine. Stara planina je zapravo bila njihova spasiteljka, jer reć „tara“ na sanskritu znači upravo navedeno – „spasiteljka“. Tako se zapravo, što bi se reklo u hodu, formiralo najstarije i najmnogoljudnije srpsko pleme, poznato pod zavičajnim imenom Šopi. Ono je u medjuvremenu postalo mondijalistički rasadnik navodno drugih naroda i drugih jezika u okruženju, koji se u svom prepoznatljivom psiho-narcizmu, trude iz sve snage da zaborave svoje pravo drevno srpsko poreklo.

[Okitrip Deo inventara foruma Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori Okitrip]

Odg: Изгубљена историја

... PV: Imate li konkretnih dokaza za ovu vašu, rekao bih, smelu hipotezu?

– Naravno na dopunu već postojećih dokaza treba i nadalje raditi, ali bi u ovom trenutku tzv. dokazni materijal mogli svrstati u tri bazične grupe: lingvistička, genetska i mitska osnovna grupa. Počnimo redom! Kada je reč o lingvističkim dokazima neosporno je da je šopski dijalekt ta magična šifra za odgonetanje porekla i imena Srba, kao uostalom i ostalih balkanaca u bližem okruženju. Takodje je šopski dijalekt nedvosmisleni dokaz da su Srbi, i sadašnji Makedonci koji su nam genetski najsličniji – autohtoni, dakle starosedeoci na Balkanu. Evo u tom smislu i konkretnih primera, da dakle, ne postoji nikakvo srpsko-slovensko doseljavanje na Balkan, u nekakvom V, VI veku, već da je to ujdurma vatikansko-nordijskog ekspanzionizma u cilju zaposedanja naših teritorija i prirodnih resursa. Naime, još u II i III veku naše ere, kada su rimske kohorde hodale putem koji se i danas zove Via Militaris, staroplaninski Šopi sa Rimljanima nisu ni govorili ni pričali, nego su „oratili“! Nisu zatvarali vrata svojih dvorišta nego „porte““ Nisu tražili čorbu za jelo, nego „mandžu“! Nisu bežali od kiše, nego su se „kutali“- lat. „skutum“ – štit. Nisu čuvali svinje u oboru, nego u „kočinu“! Nisu pisali, nego su „škrabali“, lat scribo-pisati. Dalje i Šopi i kao i Rimljani, /a može slobodno i obrnutim redom, jer je po svemu sudeći šopski dijalekt, po fiogu Branislavi Božinović, inače poreklom Šopkinja iz okoline Knjaževca, najsličniji sanskritu, i kao takav realna osnova kasnije nastalom latinskom i grčkom jeziku, imaju sledeće istovetne reči: vidi – videre, semen-seme, ros-rosa, secare, sectio-seći, pati-patiti, crusta-krasta, vetus-star, na šopskom „izvejtel“ itd. Its. Na kraju sledi i „specijalni dokaz“ čuveno šopsko „kvo“, /kvo rabotiš, kvo prajiš i tsl/, koje oni koriste kao zamenu za novosrpsku reć „šta“ dok je sami Rimljani koriste kao odrednicu za „gde“ ili „kuda“!

Kada je reč o genetskim dokazima, poznato je makar onima koji prate ovu problematiku, da je ruski biolog Anatolij Kljosov, inače profesor na Harvardu u SAD, eksperimentalno dokazao da je lepensko-vinčanski gen, popularno nazvan „srpski gen“ star oko 12. 000 godina. Daljim genetskim istraživanjima potvrdjeno je taj „srpski gen“ najprisutniji kod stanovnika istočnog i jugoistošnog dela Srbije, dakle na širem prostoru Stare Planine, gde je većinsko šopsko stanovništvo.

I na kraju kada je reč o mitskim dokazima, jedino Šopi u svom okruženju imaju mitske priče o svojoj Prvobitnosti ili Prvorodjenosti. U kontekstu navedenog, jedan od staroplaninskih mitova glasi ovako. „ Prvog dana postanka, Bog je napravio prvog Šopa. Drugog dana napravio je drugog Šopa. Trećeg dana trećeg, i tako svih šest dana, po jedan Šop. Sedmog dana seo je pored Dunava da opere blatnjave ruke i gledajući zadivljeno u Šope, promrmljao sebi u bradu: „More, dobro ispadoše ovi Šopi, neću više da se mučim, nego ću po njihovom kalupu da napravim ostale ljude“.

Da zaključim. Svi ovi navedeni početni dokazi su relevantni, medjutim može im se verovati ili ne! Ali kada je reč o lingvističkim dokazima treba imati u vidu da je jezik biće jednog naroda, i da je u tom smislu šopski dijalekt sačuvao izgubljeno jezgro srpsko-slovenskog duhovnog bića.

PV: Kad smo već kod pitanja jezika, kakva je uloga Vuka Karadžića, u kontekstu njegove poznate reforme srpskog jezika. I konkretno zašto tom prilikom nije uzeo za osnovu upravo šopski dijalekt?

-E, ovde već ozbiljnije ulazimo u savremenu prećutanu istoriju Srba. Naime, uloga i značaj Vuka Karadžića u reformi srpskog jezika, rekli bi smo da jeste poznata, ali da li je baš sve tako, kako je nama prezentovano kroz školski obrazovni sistem? Zapravo pravo pitanje je zašto Vuk tokom reforme srpskog jezika, bukvalno nijedanput nije posetio šopske krajeve i ozbiljnije se upoznao sa šopskim dijelektom. Prećutkuje se o Vuku prvo, da je bio pripadnik masonerije, drugo, da je pri kraju života prešao u rimokatoličku veru, i treće da je ortodoksni plagijator. Plagirao je naime Savu Mrkalja, svog prethodnika u reformi srpskog jezika, preuzevši gotovo ceo njegov dugogodišnji rad. Plagirao je takodje, i poznatog nemačkog fioga Johana Adelunga, preuzevši bez ikakvih navodnica njegov čuveni književni moto: „Piši kao što govoriš. Čitaj kako je napisano“. Evo prodjite pored osnovne škole u Pirotu koja nosi njegovo ime i sami ćete se uveriti u to. A nije ozbiljnije sagledavao šopski dijalekt, ne zbog toga što nije bio dovoljno učen, nego zato baš što je odlično znao, da šopski dijalekt predstavlja odlučujuću kariku u lancu srpskog jezika, i da bi njegovim prihvatanjem za jezičku osnovu ostao neprekinut lingvistički spoj od Lepenskog vira i Vinče do danas. Prećutkuje se dakle, da postoje ozbiljne indicije da je Vuk Karadžić bio zapravo sve vreme vatikansko-germanski agent od uticaja, i da je u skladu sa tim sve odradio na način kako mu je savetovao Jernej Kopitar, koji mu je bio nadredjeni u masonskoj hijerarhiji, i produžena ruka pangermanskih težnji ka istoku. S tim u vezi Vuk je slavodobitno za duži vremenski rok, jezički obeskorenio Srbe, i na taj način „patriotski“ infantalizovao njihovu duhovnost da faktički još uvek ne znaju, ni ko su ni šta su.

[Okitrip Deo inventara foruma Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori Okitrip]

Odg: Изгубљена историја

PV: Zato je drugi naš velikan Jovan Cvijić, obišao šopske krajeve, ostavivši o njima u svojoj knjizi „Balkansko poluostrvo i južnoslovenske zemlje“ veoma kontroverzne i indikativne zapise,koji ne služe baš na čast Šopima u celini.

-Potuno ste u pravu! Jovan Cvijić je po struci bio geograf i u najmanju ruku je diskutabilno zašto je Šope preveći njihov psihološki profil, a nije bio svakako psiholog, tako i toliko ponizio i ocrnio.Citiraću ga: „Danas se za ime Šop vezalo značenje prosta čoveka i divljaka… Vrlo se sporo umno razvijaju i taj se razvitak kod njih produžava i u poznijim godinama… često su nepokretnog duha, ukočeni i sumorni.“ Dakle, Cvijić je nenaučno diskvalifikaovao na ovaj nestručni način, celo Šopsko pleme, ne ogradiviši se da se to odnosi na pojedince ili deo plemena, jer ovakvih ljudi svakako ima svuda i na svakom mestu. Ali Šope je kao i u slučaju Vuka Karadžića trebalo po zadatu diskvalifikovati, i nametnuti im dugogodišnji kompleks niže vrednosti, da se ovako „mentalno tupi“ ni slučajno ne sete da su njihovi daleki preci stvorili civilizacije Lepenskog vira i Vinče, te da je njihov dijalekt praosnova srpskog i ostalih slovenskih i drugih jezika. Šopima je dakle trebalo po zadatku do kraja uništiti kulturu sećanja u čemu se nažalost dosta i uspelo. Pitanje je dakle ko stoji iza datih zadataka. Pa po ko zna koji put medjunarodna masonerija čiji jedan posto njihovih predstavnika u trenutku dok razgovaramo poseduje 99 posto svetskog kapitala, pa im je i to malo pa onda atakuju veoma perfidno i dugoročno i na srpske iskonske zemlje. Da konkretizujem, i Cvijić je bio pripadnik navedenog medjunarodnog bratstva. Kao njihov istaknuti član i čovek od poverenja bio je predsednik Srpskog kraljevskog društva, čiji su članovi bili takodje masoni ili bliski masoneriji. Trebalo je dakle „stručno“ i „naučno“ sakriti ispod tepiha, da su upravo ti „prostaci“ i „divljaci“, „nepokretnog duha, ukočeni i sumorni“ uprkos svemu, po najnovijim istorijskim podacima, bili okosnica i udarna vojna grupa u Prvoj srpskoj antičkoj imperiji pod vodjstvom Nino Belova ili Belovunca. U Drugoj antičkoj srpskoj imperiji pod vodjstvom Serbo Makeridova, po kome je i današnja Makedonija dobila svoje ime, u vreme pre oko 1200 god kada Grka nije ni bilo na Balkanu. Takodje Šopi su bili udarna pesnica i unutrašnji krug obezbedjenja Aleksandra Velikog, tvorca Treće antičke srpske imperije. Sva trojica na veliku žalost i Vuka Karadžića i Jovana Cvijića bili su ortodoksni Šopi, ili tačnije rečeno Srbo-Šopi. E pa baš ti Srbo-Šopi autori su i čuvenih antičkih spevova Ilijade /Ilija da, daje /, Odiseje / čovek koji „odi“ i „seje“ dakle Odisej, i Eneide/ u množini i rasčlanjeno na šopskom „ene ide“ U kontekstu navedenoh Homer je izmišljena ličnost na isti način kako je kasnije izmišljen i Viljem Šekspir, pa i zavidni deo vatikansko- nordijske navodne srpske nacionalne istorije.

PV: Šta je dakle cilj ovog našeg razgovora o skrivenoj istoriji Šopa?

Cilj ovog našeg razgovora je da se pre svega mladi ljudi upoznaju sa svojom velikom i sjajnom prošlošću, te da budu na isti našin ponosni da kažu da su poreklom Šopi, kao što to primera radi kažu Crnogorci da su Vasojevići ili Belopavlići. Takodje i da veruju, ali neka proveravaju, i proveravaju, jer po meni, čovek koji nema svest o svom poreklu ne zaslužuje ni da živi!

[futyfuty9 Administrator Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori futyfuty9]

Odg: Изгубљена историја

Šta reći Okitripe. Jedan briljantni intervju , pretpostavljam, gde je gospodin Jovan K. Igić sažeo u jako malo rečenica apsolutno sve o čemu smo mi ovde na ovom forumu, a kroz mnogo razuđenih tema, o svemu ovome , tek kao "laici" pisali i spominjali. A spominjali smo i Vuka Karadžića i Jovana Cvijića i mnoge, mnoge druge. Ima li u, znači nekim našim temama, nešto što ne tvrde i govore javno, i mnogi drugi svakkako kompetentniji ljudi i ljudi iz struke, o ovome. Ako je nasov ovog foruma "zakopano blago" onda je i sve ovo bilo o Šopima ili Srbima, svojevrsno "zakopavanje" istine i istorijskih činjenica, koje su doslovce objašnjavane : ko ih je i zbog čega "zakopavao"?
Ako sada iz svih ovih navoda gospodina Igića izdvojite samo one navedene podatke o mestu sklanjanja Srbo-Šopa ( ili kako god ih nazvalia, makar samo Šopima), da su se sklonili na bezbedno na Staroj planini, onda iz svega ovoga, i na osnovu mojih navoda o Vlasima, gde sam u toj temi izričito naveo sličnost i ne samo sličnost između Vlaha i Šopa, veoma jasno da se podudaraju neki podaci koje sam naveo i elaborirao u temi o Vlasima. Ja kao laik a gospodin Igić , piroćanac, mnogo opširnije stručnije i dokumentovanije.

Da se ne bi sada ispomešale dve teme , ja bih zamolio Okitripa da ovih dva - tri posta isto prenese doslovce nu temi "Vlasi kroz istoriju" , kako bi smo nastavili tamo gde smo stali sa temom o Vlasima.
Unapred se zahvaljujem Okitripu i zamolio bih ga da navede izvore ovih citata (link ka ovim citatima).

[Okitrip Deo inventara foruma Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori Okitrip]

Odg: Изгубљена историја

@futy po tvoj zahtev Sam repostirao intervju u temu ,, vlasi kroz istoriju,,
Evo I link https://www.pirotskevesti.rs/zivot-d...istorija-sopa/

[Okitrip Deo inventara foruma Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori Okitrip]

Odg: Изгубљена историја

Navodi u ovom radu baziraju na knjizi, nepoznatog autora,

"Od Indije do Srbije" u izdanju Srpskih novina 1961. godine u Rimu.

kao i podacima brojnih autora publikovanih u novinama i na internetu,

i posebno u delu dr. Olge Luković-Pjanović "Srbi narod najstariji".

Namera ovoga teksta je traganje za srpskim i sopstvenom korenima,

na bazi istinite, a ne tragicno naturene nam, istorije.
Uvod

Pretežno, srpski dužbenici opisuju srpsku istoriju od šestoga veka, od vremena doseljavanja iz pribaltičkih zemalja na Balkan, kao da nas pre toga nije ni bilo. A gde su nam onda živeli pradedovi? Nisu valjda vanzemaljci? Tim doseljavanjem na Balkan Srbi su već imali usavršen jezik, izgrađen drustveni poredak, razvijen smisao za državu, sa običajima i kulturnim temeljima. Imali su i dva, tri carstva. Pa gde nam je onda kolevka?

Razlozi za prednje leže, pre svega, u prihvatanju nordijsko istoriografske i germanske Berlinsko-Bečke skole, koja je namerno iskrivila nasu istoriju, čime nam je učinjen falsifikat po kome Srbi nisu autohtoni narod u Podunavlju i na Balkanu od svoga najranijeg početka. Time su nam oduzeli prošlost i brojne generacije zaveli, a sve u nameri potpunog iskorenjivanja Srba. Za nas je jedino merodavna Autohtonistička Škola prema kojoj u novije vreme imamo dva pravca, prvi "Indijski", po kome se poreklo Srba izvodi iz Indije, a drugi "Podunavski", po kome su Srbi nastanjivali Podunavlje "od početka", odakle su se raseljavali po Evropi, Maloj Aziji pa cak stigli i do Indije. Začetnik podunavskog pravca je hroničar XII veka Nestor Časni Kijevski, a njegovi veliki pobornici su naši velikani: Olga Luković-Pjanović, Jovan Deretić, Ranka Kuić, Miloš Milojević, Sima Lukin-Lazić, Laza Kostić, Pavel Šafarik, Ilija Živančević, Svetislav Bilbija, Milan Budimir, Dragoslav Srejović i mnogi drugi, sa nepobitnim dokazima nađenim u Lepenskom Viru. Tu su i mnogi strani autori: Siprijan Rober, Emil Birnuf, Adolf Pikte, Ami Bue, Lorenc Surovjecki, Fransis-Maria Apendini i brojni drugi.

O zastarelom učenju po kome su Srbi doselili na Balkan u sedmom veku nove ere, ovde neće biti detaljnog prikaza, pošto svi dokazi idu u prilog tvrdnji da je to bilo poslednje srpsko doseljavanje i to u postojbinu svojih predaka. To su samo posledice germanske istorijske škole, teorije koja nam je nametnuta. Još značajnija je tvrdnja Jovana Deretića da se Srbi nisu ni doselili iz Zakarpatja, oni su u Podunavlju oduvek živeli. A Poljak Kazimir Šulc dodaje da su Sloveni (čitaj Srbi) nastanjivali Podunavlje od najstarijih vremena, kao Iliro-Tračani. Tokom rimske vladavine Srbi sa severa su došli da pomognu svojim sunarodnicima, starosedeocima, tu ostali i očuvali sve svoje običaje i jezik.

Autohtonističku školu prihvatili su već ruski i poljski istoričari, među kojima su se istakli Adam Mickijević i Surovjecki sa Pavelom Šafarikom, koga smatramo svojim pošto je bio profesor u Novom Sadu. Svi oni potvrđuju da su slovenski jezici zauzimali centralno mesto u grupi indo-evropskih jezika, a da Sloveni oduvek žive na svojim teritorijama, odakle su vršili uticaj i na istok i na zapad. Na žalost, svetska tragedija ogleda se u činjenici da zapadni istoričari prilikom brojnih otkrića nisu uzimali u obzir slovensko (odnosno srpsko) pismo, kojim bi mnoge "nejasnoće" i "misterije" bile lako rešive. Najprostiji primer je ime vladara u Egiptu po imenu Arsa (ćirilično pisano APCA) ili imenica most (MOCT), što su za Zapadnjake bile nerešive zagonetke.

Putujući vremenski unazad stižemo do Indije, odakle nas putevi vode preko prostranstava Azije, pa preko ruskih nizija i na zapad sve do Španije i Engleske. Srpskom istorijom bavili su se nemački istoričar Leopold Ranke i Čeh Jireček, mađarski grof Bendžamin Kalaj, slavisti Jan Kolar i Pavel Šafarik i mnogi drugi. Postoje spisi grčko-rimskih pisaca Herodota i Plinija, pa čak i kineskih i turskih, a takođe i Hrvata Franje Račkog, kao i srpskih istoričara Jovana Rajića, Stojana Novakovića, Sime Lukin-Lazića i mnogih drugih, u kojima se spominju Srbi.
esnička poezija privlačili su pažnju svetskih duhova od Napoleona do Getea, od Bajrona do Viktora Igoa. Čak i hladni Englezi gledali su u Srbima i Crnogorcima heroje dostojne Spartanaca. A Srbe novije istorije, inspirisali su mitovi njihove carske prošlosti Nemanjića i kosovska tragedija. Susedi koji su nas oduvek mrzeli činili su to pretežno iz zavisti, stremeći za našim istrebljenjem.

U uvodnom delu rada "Doseljavanje Srba na Balkan i prva država" neimenovani autor iznosi sledeće: "Naučnici smatraju da su zemlje zapadne i srednje Evrope naseljene od pleistocena (diluvij, ledeno doba), a da se na Balkanskom poluostrvu čovek pojavljuje u periodu poslednje glacijacije (pre 40.000 godina). Na osnovu nalaza u pećinama pod Jerininim brdom u selu Gradac i u Risovači na Venčacu izgrađene su slike tadasnjeg ljudskog života. Oko 25.000 godina pre nove ere čovek napušta pećine, čime se završava prvo poglavlje istorije ljudske zajednice na teritoriji Srbije. Arheološka nalazišta u Đerdapu potvrdila su da se tamo razvila jedna od najsloženijih kultura praistorije, nazvana kultura Lepenskog Vira (7.000-5.500 godina pre n.e.). Na internetu se nalaze podaci o figurinama nađenim u Lepenskom Viru iz sedmog milenijuma stare ere, a ispitivanja radioaktivnim ugljenikom potvrđuju starost nađenih artikala na oko 8.580 godina, odnosno preko 6.500 godina pre Hrista. Postoji i podatak da je kolevka Evrope u Rajkovoj Pećini, na Rudnoj Glavi kod Majdanpeka uz Baljetinsku reku. Najstariji ljudi ove kuture živeli su u naseljima, u zajednici od dve do četiri biološke porodice. Neolitska kultura na prostorima severno i južno od Save i Dunava razvila se od 5.300 do 3.200 godina pre n.e., a najznačajnija nalazišta su Starčevo i Vinča".
Poreklo imena Srbin

Srpski istoričar Jovan Rajić u "Istoriji Srba" (1794.), iz starih izvora, izvodi poreklo Srba od Hunskih Sabira. Drugi izvori, ime Srba izvode iz Srbata - Sarmata, a takođe i od reke Serbice (između Eufrata i Tigra u Mesopotamiji, današnji Irak). Neki autori ime Srba izvode iz reči sobranie (zbor, sabor) i slično, a neki ga prostorno vezuju za Sibiriju, jednu od naših prapostojbina. Češki istoričar Pavel Šafarik vezuje srpsko ime sa reči Sjarbin, Serb, Serbin, Sibrin, što su sve oblici značenja roda, naroda, a što ima isto značenje sa latinskom reči gens i natio, ili indijskom reči Serim, što znači narod iste krvi. Neda Marinović u opisu najstarijeg naroda na Balkanu iznosi da Srbin, u starodavnom indijskom jeziku, sanskritu, iz koga su potekli svi indo-evropski jezici, među kojima i srpski, označava slobodnog čoveka, junaka, koji se večito bori za sopstveni opstanak. Prema ruskom istoričaru Veltmanu u delu "Atila i Rusi" ime Srbin od starine odnosilo se na vojnički, ratnički stalež u Rusiji, a reč Srb označavala je vojnika, hrabarog čoveka i navodno od Srba su postali Kozaci. I dan danas oko reke Volge reč Serbo označava porodicu, rod, svojtu, a kod Belorusa reč Sabr ili Sjarb znači silu, množinu velikog naroda iste krvi i jezika. Kod Velikorusa reč Serbi označava zdrav, junačan, silan soj ljudi. Kod Lužičkih Srba reč Sorab ima značenje čoveka najrazboritijeg, najlepseg, najodabranijeg u tom rodu. Kod Ukrajinaca reč Sirbin označava gospodara. U srpskom narodu od davnina postoji pohvala pokojnika, za koga se smatralo da je bio dobar, sa visokim odličjima, koja kaže: "Baš je pravi Srbin bio i srpski živeo". A u Crnoj Gori hrabrog junaka su hvalili sa: "Srb od Kosova". I u turskom jeziku reči Sirb i Serb imaju značenje naroda jednog kolena, hrabrog, ubojitog i nepokornog. Kod starih Persijanaca reč Sarb znači glava, starešinstvo. Kod Arabljana, Haldejaca i Jevreja reč Srb označava slobodnog čoveka, junaka, nepokornog. U starom sanskritskom jeziku reč Serbh znači ne dati se nikome, a koren te reči znači seme, koleno i rod. Šafarik i Kolar su citirali, takođe, da reč Srbi označava rođake, svojtu. Nepoznatom čoveku Srbin će reći: "Kako se Ti ono zvaše Rođače".
Za Srbe se ponegde vezuje ime Vlah, što su Turci usvojili od Hrvata. To ime pripadalo je Keltima sa kojima su Srbi došli u dodir 400 godina pre n. e. Kasnije se Vlah zvao ratar ili pastir. Kada su Turci okupirali srpsku državu, Srbi su se povlačili u planinske predele i pretežno se bavili zemljoradnjom i stočarstvom, pa su im po tom osnovu Turci dali ime Vlasi, mada ta reč označava zanimanje a ne narod. Danas se Vlasima naziva narod koji živi u Rumuniji. Stari istoričari Srbima daju ime Rac, a to potiče od značenja čoveka iz Raške, postojbine Srba po doseljavanju na Balkan. Ime Srb i Sorab vodi takođe poreklo iz samog srpskog jezika, gde ima značenje ogromnosti i sile naroda jedne krvi. Prema tome, veruje se da su Srbi u vreme usvajanja svoga imena posedovali sve ove osobine. U "Istoriji naroda srednje Azije" Joachim je zabeležio reči kineskog pograničnog guvernera Hju Ju-a, 160. godine pre n.e.: "Srbi su nas napadali 30 puta od proleća do jeseni". Takođe, kineski državnik Caj Jun kaže: "Od kako su pobegli Yuni (Huni), osiliše se Srbi i zavladaše zemljama njihovim. Ima ih sto hiljada vojnika i prosvećeni su, plemena su im silnija i mnogobrojnija i mi ne možemo da im se odupremo". Istraživanja su potvrdila da čak i na Tibetu i dan danas postoje nazivi koji su čisto srpski, kao: čedo, jarak, sila, čiča, rudnik, gora, luč, kao i imena: Božan, Milovan, Srbica i druga, Miloš Milojević ih je zapisao 710. Nemac Ekerman tvrdi da ime Srbin označava narod, a Henrih Leo, da to ime dolazi od sanskritskog imena Sarb ili Srp, sto označava narod koji se često seli. Istaknuti Slavista, Francuz Siprijan Rober iznosi da ime Srbin obeležava celu jednu rasu naroda i da su to Iliri, najstariji Sloveni. Jakov Grim je u predgovoru "Maloj gramatici Vuka Karadžića" napisao: "…da nema slavnijeg imena koje bi se moglo upotrebiti za sve Jugo-Slovene i da ni jedno drugo pleme nema takvu istoriju koja bi se mogla uporediti sa srpskom".

Po Herodotu svi Tračani, Skiti, Vendi, Tribali i Iliri su Srbi. Inače reč Tračani, nastala je u grčkom pogrešno zbog nemogućnosti izgovora suglasnika, što se odnosi na Rašane.

Aleksandar Veliki poklonio je srpskim plemenima mnogo zemlje u Srednjoj Evropi u znak zahvalnosti za ratne zasluge, nazivajući te nove zemljoposednike Panovi (gospodari). Smatrao ih je velikomoćnim i najčuvenijim narodom, koga je nazvao Slavan. Na samrti je izrazio želju da svi narodi od Jadranskog do Hladnog mora žive po zakonima "Slavnih". Tako je kažu, odlučio umirući pobednik u belom gradu Aleksandriji. Dr. Deretić navodi da je iza Aleksandra Velikog ostalo zapisano da je neki veliki vojskovođa, pre njega, preduzeo pohod sa Helmskog (Balkanskog) poluostrva iz Srbije na istok sve do Indije. Bilo je to nešto preko 2000 godina pre Hrista, a taj veliki vojskovođa zvao se Nino Belov, koji se u "Svetom pismu" spominje kao Nebrod. Cilj mu je bio Indija. Krenuli su iz današnjeg Niša, prešli Malu Aziju i stigli do Indije. U starim zapisima zabeleženo je da je to prvi prodor Arijevaca, a ime su dobili po bogu Aronu, čiji su tragovi kulta pronađeni na današnjim predelima Kosmeta. Skorašnja otkrića potvrdila su da su Sloveni (Srbi), kao Arijevci okupirali iranske visoravni i oblasti Inda i Ganga. Njihovi običaji ostali su očuvani u Vedama. Prema tome, Sloveni su se dokazali kao nosioci Arijanizma, dok sami Indusi smatraju da su im Vede podarili bogovi. Nina Belova nazivali su i bogom Bak. On nije bio samo osvajač, već i graditelj, a svoju ljubav prema graditeljstvu preneo je i na svoju ženu Semiramu, koja je bila očarana gradnjom Vavilona i naredila je da se taj grad dovrši po njenim zamislima, kojom prilikom je sagrađen most dug 900 m za ulaz do centralne kule, na čijem vrhu je sagrađena opservatorija. Posle Nina Belova, novi vojskovođa Serbo Makeridov, po uzoru na Nina, izveo je drugi pohod Arijevaca na istok, a on se u svetom pismu spominje kao Asur i neki ga otuda smatraju osnivačem Asirskog carstva. Prema tome, Aleksandar Veliki je bio treći osvajač dalekih svetova i išao je "utabanim stazama" tek 335. do 332. godine pre Hrista. Aleksandar nalazi Srbe između reka Inda i Dželama, koji su tu ostali od Nina Belova i živeli u dva grada, od kojih se jedan zvao Serbija. Aleksandar taj grad dograđuje i ulepšava i naziva ga Aleksandrija Serbijska...

[Okitrip Deo inventara foruma Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori Okitrip]

Odg: Изгубљена историја

...Grčki istoričar Herodot govorio je da su Srbi posle Indusa najveći narod na svetu. Herodot je Srbe svrstavao u Tračane, dok su ih drugi svrstavali u Skite, Sarmate, Gote, Hune, Avare i Vende, a neki su ih nazivali Sklav i Slavin. Češki istoričar Šafarik, koji je bio profesor u Novom Sadu, doslovno kaže: "Ime Srbin je najstarije i duboko ukorenjeno među svim Slovenima". Nemački i ruski istoričari prihvatili su uglavnom Herodotovo tumačenje da su Srbi Tračani. Njihovo tumačenje za to je sledeće: "…među Srbima od pamtiveka živelo je veliko pleme nazivano Raščani ili Rasi, a to ime potiče iz Indije od reči Raška, sto označava rujnu crvenu boju, koju su Srbi od uvek voleli." Otuda su iskonski Raščani Crveni Srbi. Ti Srbi u vreme Herodota su živeli u Maloj Aziji i na Balkanu u Trakiji. Po njima je i nazvana oblast Stara Raška u Trakiji pored reke Marice i novija Raška, Nemanjina prva Srbija. I danas postoji rečica Raška, koja se uliva u Maricu kao i ruševine grada Ras. Jovan Rajić navodi kako je mađarski istoričar Istvanfi, Despota Đurđa Brankovića nazivao Đorđem Tračaninom, a grčki istoričar Laonik Halkokondil kaze da su Srbi Ilirci, došli iz zemalja iza Dunava i tvrdi da su Srbi najstariji i najveći narod na svetu (podrazumevajući pod tim imenom sve Slovene). U Minhenu se nalazi originalna nemačka hronika, pisana oko 750. godine nove ere, u kojoj doslovno piše: "Srbi predstavljaju tako veliko carstvo (regnum) da su iz njih proizašli svi slovenski narodi" (Hormayers Archiv, st. 282-283). Hrvatski istoričar Maretić, pišući o rimskom istoričaru Pliniju, koji je živeo u Hristovo doba, navodi da su Srbi živeli oko Dona, a Vendi uz Vislu. U to doba Srbe su uglavnom nazivali Tračanima, Tribalima, Vendima i Antima. Prokopije iz Cezareje, gotski pisac Jornand i Arapin El Bakr' tvrde da su Srbi nastanjivali veliki deo Azije, ceo Balkan i još pre Hrista dopirali do Rima. Dr. Rački u svojoj "Povjesti Slovena" (st. 6 i 7) navodi: "U početku Sloveni su se nazivali domaćim imenom Srbi, tj. rođaci, a stranci, specijalno Nemci zvali su ih Vendima. Tim imenom zvali su ih i Grci i Rimljani još od sedmog veka pre Hrista". Sve ovo potvrđuje da su Srbi najstariji slovenski narod i da je ime Srbin hiljadama godina starije od imena Sloven. Ime Sloven javlja se prvi put u petom veku (491. g.) nove ere, sa rimskim osvajanjem. Pomerajući se na Zapad Evrope, Srbi su se sukobili sa Germanima. U to doba sva srpska plemena međusobno su se razumevala i počeli su se zvati Slovenima, a one koje nisu razumeli nazvali su Nemci, jer su im delovali nemo. Kako su se do tada svi Sloveni nazivali Srbima i hiljadama godina sačuvali to ime, otuda su svakako oni bili kičma i srž svih slovenskih naroda. Češki istoričar Jan Dobrovolski, u "Jahrbuch 1827" kaže: "Istovetnost imena lužičkih i balkanskih Srba nije slučajna, ona potiče iz prastarih vremena kada su se srpskim imenom nazivali svi Sloveni". A Pavel Šafarik u knjizi "Slovenske starožitnosti" piše: "Ime Srb duboko je ukorenjeno među svim Slovenima i moglo je samo u svojoj pradomovini dobiti svoj pravi značaj". Rus Veltman u svojoj istoriji potvrđuje da je u drevnim vremenima ime Srbin bilo zajedničko svim Slovenima". Takođe, nemački etnolog Zering piše: "Prvo opšte ime svih Slovena bilo je Srbli, sto je značilo ujedinjeni", a mađarski grof Kalaj u svojoj istoriji pisao je: "Po ispitivanjima najboljih naučnika svi slovenski narodi u prastaro doba nazivali su se Srbi". On takođe navodi da se od šestog veka pojavljuje ime Slavi, dok su svi Sloveni živeli zajedno i nazivali se sabraćom. Interesantno je pisanje češkog viteza Dalimila, od pre 850 godina, kada on navodi "Srbove nastaniše na Balkanu, uz more pa se razgranaše sve do Rima". Slovenac Krek tvrdio je da je prvo ime svih Slovena bilo Srbin. Nema, međutim, pisanih dokumenata o cepanju tog jedinstvenog naroda u sadašnje slovenske narode. Tek po neko dodiruje tu temu. Tako, ima tvrdnji da su cepanja nastala na početku nove ere, a i takvih koja pominju da je do toga došlo sedam-osam stotina godina pre toga. Franjo Rački piše "Širenjem svoje vlasti ka severu i istoku Rimljani počeše dobijati tačnije vesti o Srbima, koje su oni kao i Grci nazivali Vendima, iz baltičkih krajeva od kojih su kupovali ćilibar od sedmoga veka stare ere". Rimski istoričar Aleksandar Giljferding pisao je: "Baltički Vendi imali su bogate i velike gradove, prosvetu, državno i versko uređenje i trgovinu koja je zadivila savremenike". Pošto su živeli na ogromnim prostranstvima, a vezivao ih je zajednički jezik, a ne političko jedinstvo, to je cepanje Srba moglo nastupiti par hiljada godina pre Hristova rođenja, usled prenaseljenosti i potrebe za novim prostorima. Prema predanju i nepobitnim podacima Srbi su pre dve hiljade šest stotina godina imali naprednu i prosvećenu državu na Baltičkom moru. A njihovo doseljavanje iz Indije na Baltik usledilo je preko hiljadu godina pre toga.

Nemac Jirgen Španut, istražujući nemačku istoriju, otkriva srpska groblja na tlu Španije, Portugalije i Bretanje od 3.000 godina pre Hrista. On takođe u pećini kod mesta Mas-d' Azil u Francuskoj otkriva belutke, koji predstavljaju prve početke stvaranja pisma, počev od ledenog pa do ranoistorijskog perioda. A u mestu Glozel otkrio je kamenje na kome je našao iklesane jelene, medvede i životinje koje mogu biti panteri ili divlji konji, sa oznakama koje pripisuje filistinskom ili sinajskom pismu. Ove iskopine procenjene su na devet do deset milenijuma starosti pre Hrista. Francuski arheolog Morle nazvao je to pismo azbuka Glozel, a Jirgen Španut navodi: "Oni koji su izmislili ovo pismo su postavili kamen temeljac naše civilizacije". On misli da se radi o Filistincima, a po uporedbi sa nasom ćirilicom proizlazi da se radi o Srbima. Platon smatra da je isto kraljevstvo vladalo Sredozemljem i Egiptom i preko Tirenskog mora protezalo svoj uticaj sve do Gibraltara. Na sve to Ilija Živančević napisao je da je Slovenstvo bilo rastureno od Vladivostoka do Jadrana, kao kičma čovečanstva.
Najstariji haldejski, asirski i misirski rukopisi i kameni spomenici ljudske civilizacije stari su oko sedam hiljada godina. Po njima najmanje toliko je stara i srpska istorija. U tim spomenicima spominje se ime Srbin, ali ne i Sloven. I "Kineski dvorski dnevnik", koji je neprekidno pisan od oko dve hiljadite godina pre Hrista, sadrži podatke da su tada Srbi živeli u azijskoj Sarmatiji i u zemljama iza Dona. Tada je srpski narod živeo na prostorima od Sibirije do italijanske Venecije. Francuz Rober Siprijan razvio je teoriju o poreklu svih Slovena od Iliro-Srba, tj. od podunavskih balkanskih Srba, koji su se prostirali od Baltičkog i Crnog mora do Kavkaza i Kaspijskog jezera. Srbe donjeg Dunava on naziva proto-Srbi ili prvobitni Srbi i za proto-Srbe tvrdi da su ta područja nastanjivali ranije od vremena u kome je živeo Mojsije. Za kasniji dolazak Srba na Balkan Siprijan kaže da su oni samo došli sabraći u pomoć u borbama protiv Rimljana. Nije čudo da su od tada neki narodi modifikovali jezik pa čak i davali sebi druga imena, zbog ogromnih razdaljina i otežanog komuniciranja. Imena Čeha, Hrvata i Rusa pominju se prvi put u pisanim spomenicima od sestog veka n.e., nekoliko hiljada godina posle Srba. O tome Safarik pise: "Nikada do šestoga veka nije pomenuto ime Čeh, Leh ili Sloven, a i o Poljacima i Rusima pisana istorija govori tek u devetom veku.". Prema zapisima Jornanda i Prokopija, Vendi i Srbi su dva imena jednog istog narodnog stabla. Lužički Srbi za sebe kažu da su oni iz balkanske Srbije, što potvrđuju nemački istoričari Setgen (Schoettgen) i Krajsih (Kreysig), uzimajući za osnov ista imena ljudi, reka, planina i drugih geografskih pojmova. Poljaci su u novijim istraživanjima utvrdili prisustvo Slovena (Srba) na baltičkoj obali od pre 2.000 godina pre Hrista. To su bili Protosloveni (Protosrbi), čiji su potomci današnji Lužički Srbi. Olga Luković-Pjanović kaže da su Bosna i Slavonija bile srpske i zvale se "Bela Srbija", a prostirala se sve do današnjih nemačkih granica. Rober Siprijan zaključuje da su Srbi najstarije stablo slovenske rase i da su ih na Zapadu nazivali Vendi, kao i da su žitelji Sarmatije autohtoni Srbi. Po Iliji Živančeviću Dušanov Zakonik predstavlja samo kontinuitet tradicionalnog vendskog porekla, a Valter Vist (Walter Wuest) piše da je sanskritski jezik nastao iz vendskog, ali mu ne moze odrediti vreme. On tvrdi da je u Indiju došao sa severozapada, a po svim upoređivanjima jedina je mogućnost da je to bio srpski jezik. To je u saglasnosti i sa Ilijom Živančevićem, koji kaže: "Sloveni su ostalim narodina dali reč." I on kao vreme nastanka sanskritskog jezika određuje 4.500 godina pre Hrista, dok Emil Burnuf (Emil Burnouff) nalazi da je to bilo daleko pre, čak u doba "mrače praistorije". On nije usamljen u tvrdnji da su grči i latinski jezici nastali iz pelazgijskog jezika. A za narod Pelazga kaže da su živeli u Sredozemlju i po Alpima. Pelazge su mnogi proslovekovni autori identifikovali sa starovekovnim Srbima.

Jedan ogranak Srba, koji je iz Sarbarske, preko Male azije, stigao na Balkan 3.000 godina pre Hrista, naselio je Staru Rašku (Trakiju), a jedan deo istih se morskim putem spustio do Krita u tri talasa 1.800, 1.500 i 1.400 godina pre Hrista. Pobedili su Krićane ali su se sa njima izmešali i pretopili u novi narod - Grke ili Jeline. Podaci govore da ni imena grada Atine i istoimene boginje nisu grčka. Ima zapisa koji tvrde da su i Akropolis sagradili Srbi. Sami Grci za sebe veruju da su oni nastali od naroda zvanog Pelazgi i da su govorili "varvarskim" jezikom, a nalazi ukazuju da su to bili Srbi. Olga Luković-Pjanović za Grke kaže da su oni ostatak hordi asirskih i Ramzesovih trupa, koje su se pomešale sa srpskim plemenima, a takav stav zastupa i sam Herodot. Na Kritu se zadržalo jedno pleme Borusi, koje se nije mešalo sa Krićanima. Kada su se i oni uputili na sever, zaposeli su obalu Baltika i održali svoj jezik sve do pre 200 godina, od kada su ih Nemci germanizovali i preimenovali u Pruse (Projzen izgovaraju Nemci napisano Preusen). Srbi sa Peloponeza naselili su oblasti iznad Save i Dunava stvorivsi prvu Panonsku Srbiju. O samoj Troji zapisi Mihaila Lomonosova i Mavra Orbinija, kao i pevanje Ivana Gundulića, idu u prilog umešanosti Srba u trojanski rat. Padom Troje Srbi su u drugom talasu 1860 godina pre Hrista, opet došli na Balkan i proširili se do Venecije.
Katarina Velika, ruska carica, je lužičko-srpskog porekla, što su istoričari potvrdili po tituli njenoga oca (bio je princ oblasti Anhatt, Zerbst - Serbiste). Katarinu su u mladosti zvali "Severna Semiramida". Ona je sama za sebe govorila da je slovenske rase i pisala Grimu 1784. godine da je slovenski jezik bio prvobitni jezik ljudskoga roda, a kako kaže naš narod: "Carska se ne poriče".

Nikola Frere, kako navodi Šafarik, smatrao je srpski majkom tračkog i grčkog jezika. Šafarik u svom delu "Starožitnosti" piše: "Srbi žive u Evropi od najdavnijih vremena ili od praistorijskog doba, a tako rasprostranjen narod vodi svoje poreklo od najdalje prošlosti". On tvrdi da su Srbi nastanjivali gotovo celu Evropu i mnoge delove Azije, pa otuda ona naša stara izreka: "Govori srpski da te ceo svet razume". Za srpski jezik Šafarik kaže da je: "Tako originalan, čist, gramatički savršen i bogat, te nije mogao da se oblikuje bez postojanja jednog jedinstvenog prvobitnog i samostalnog naroda". A stari srpski jezik bio je sasvim sličan današnjem, savremenom, što je retkost u istoriji jezika. Kad je reč o pismu još niko se nije ni približio Vukovom pravilu: "Piši kao što govoriš, čitaj kako je napisano".

Sigismund Herbestajn navodi da su Srbi živeli na celoj obali Jadranskog mora, od Venecije do Konstantinopolja, uključujući tu i srpski Carigrad, pa navodi Miziju, kao balkansku oblast, koju su grci i Rimljani delili na Gornju i Donju Miziju, te dalje Lužičke Srbe i Srbe u današnjoj Mađarskoj. Rober Siprijan za Dunav kaže da je srpska reka, a Srbe naziva početnim narodom i majkom naroda a srpski jezik - jezikom majkom. Nestor Kijevski, Leonik Halkokondilo i Rober Siprijan se slažu i svi nazivaju podunavski basen praslovenskom kolevkom Evrope.
Podunavlje, prva srpska postojbina

Miloš Milojević piše da su Srbi od iskona živeli na svojim sadašnjim zemljama, od Italije ili Sredozemnog mora do Grčke i od Jadranskog do Crnog mora, tu su imali svoje sveštenstvo i uređenu crkvenu upravu u licu svojih arhiepiskopa sa sedištem, između prvog i četvrtog veka n.e. u Sirmijumu, drugoj rimskoj prestonici, današnjoj Sremskoj Mitrovici. U četvrtom veku, pod navalom Huna, povukli su se u Zvečan, na Kosovo, gde su takođe stvorili Kosovsku Mitrovicu. Po Milojevićevim nalazima srpska crkva starija je od rimske i grčke.

Zna se da su Srbi u prastara vremena bili monoteisti (verovali su u jednoga boga), dok je mnogoboštvo nastalo kasnije u Grčkoj. Prema Veselinu Čajkanoviću srpska religija pretežno je indo-evropska i u njoj ima najviše elemenata iz indo-evropskih vremena. Kazimir Šulc navodi pismo apostola Pavla, prema kome je on (apostol Pavle) propovedao "Hristovo Jevanđelje", Hristovu veru kod Srba, od Jerusalema do Italije.

Draško Šćekić u svojoj knjizi "Sorabi - istina o srpstvu od iskone" iznosi da su Srbi na našim današnjim prostorima živeli više od 7.500 godina. On takođe tvrdi da su Srbi zvanično počeli da broje godine od 5508. godine pre Hrista, prema čemu se navodi da je despot Stefan Đurađ Branković poginuo 6935. godine i da je knez Lazar poginuo na Kosovu 6893. godine. Prema tome, autor ovoga teksta pise ovo godine 7511. u Kanadi. Šćekić takođe navodi da su Mesopotamci počeli brojati godine 3.200 a Egipcani 3.000 godina pre Hrista, Rimljani od 743. godine pre n.e. (godina stvaranja Rima), Grci od 776. godine pre nove ere, od prvih olimpijskih igara. Prema tome Srbi su počeli meriti vreme davno pre svih. Prema tom srpskom kalendaru Car Dušan je proklamovao svoj Zakonik na praznik Vaznesenja, 21. Maja 6857. godine. Dušanov Zakonik ima gotovo svetovni karakter, baziran na hiljadugodišnjim tradicijama srpskog naroda, koje se nalaze u Vedama, a one nose pečat neprolazne mudrosti izvan vremena i prostora. Svi današnji slovenski narodi bili su ujedinjeni pod imenom Srbi, govorili su zajedničkim jezikom, iz koga se kasnije razvilo 12 različitih govora. Šćekić takođe prikazuje, kad je reč o prakolevci srpstva, Indiji, da je tamo nastala prva Srbija, pod imenom Sarbarska. Odatle su oko 4.500 godina pre Hrista započele prve seobe i to u tri pravca: prva u pravcu rajske zemlje Mesopotamije, druga ka srednjoj Aziji, a treća ka severnoj Aziji, današnjoj Rusiji, gde je stvorena plemenska država nazvana Sirbidija, Sirbirija ili Sirbija - Sibir. Ovo je u saglasnosti i sa drugim autorima koji će u daljem tekstu biti prikazani...

[Okitrip Deo inventara foruma Pronaći sve poruke Pogledati profil Zatvori Okitrip]

Odg: Изгубљена историја

...U vreme kralja Milutina (1282. do 1321.) na srpskom dvoru jelo se zlatnim viljuškama i kašikama, a u Evropi je viljuška prvi put uvedena u XVI veku, u vreme Henrika III i to je doživljeno kao izuzetan događaj.

U traganjima za srpskim korenima Ognjen Radulović navodi da je Balkansko poluostrvo bio prvi naseljeni region iz koga su kasnije naseljavani ostali delovi Evrope. Srbi se ovde nisu doselili, već su tu živeli od svoga početka i odatle su se raseljavali. Podunavlje je kolevka evropske, pa i svetske civilizacije. Prema tome, sadašnji stanovnici Balkana su potomci plemena Rašana, koji su tu živeli od najstarijih vremena. Istoriju Tribala, trinaest vekova pre Hrista, Herodot smešta u Pomoravlje, kako kaže zapadno od reke Istkar, gde iz ilirske zemlje reka Angro teče na sever i uliva se u Astkar. To prema sadašnjem stanju odgovara slivu zapadne i velike Morave i Dunava. U knjizi "Civilizacija Germana i Vikinga" izdatoj 1976. godine u Švajcarskoj, Patrik Lut (Patrick Louth) pise da su 2.000 godina pre Hrista u Skandinavske prostore došli narodi iz Podunavskih ravnica. Za mnoge istrazivače ostali su "misteriozan" narod. Drugi Švajcarac Judžin Pitar (Eugene Pittard) kaže da su ti "misteriozni" narodi naselili i obale Norveške i Škotske, a smatrali su ih pripadnicima dinarske rase, bili su visokog stasa i lepi. Po Pitaru kretali su se od Venecije, preko Centralne Evrope i Nemačke, do Švedske i Norveške, a druga grana prešla je moreuz Kale i nastanila britanska ostrva. Sve su to bili naši pretci, Srbi.

Obelisk iz Ksantosa sadrži natpis uklesan u kamenu, koji pretstavlja zbirku zakona starih Srba. Ovaj zakonik stariji je nekoliko vekova od Mojsijevog. Prema Ptolomejevoj "Azijskoj i Evropskoj Sarmatiji i delu Indije" u Grčkoj na ostrvu Halkidiki jedno mesto, na kome je persijski car Kserks preveo 1,700.000 vojnika u petom veku pre Hrista, još uvek se zove Prevlaka. Senzaciju u svetu izazvao je ruski istoričar Jurij Miroljubov 1954. godine kada je počeo da objavljuje prevode "Velesove knjige", koja pretstavlja hrastove daščice na kojima je urezana slovenska hronika od 650 godina pre Hristovog rođenja. Svetislav Bilbija prvi je dešifrovao etrursko pismo, primetivši da etrurska slova potsećaju na slova Vukove ćirilice. Kada ih je počeo čitati s'desna u levo, uspeo je da sklapa reči koje su imale isti koren kao mnoge reči u savremenom srpskom jeziku. Prethodno su se mnogi zapadni naučnici bezuspešno mučili da dešifruju etrurski jezik, uporno odbijajući da za to upotrebe slovenski, dakle srpski. Tako je nađen ključ za etrursku bravu. Bilbija je zatim našao da se ćirilica razvila iz klinastog pisma Nizana, naroda u literaturi zabeleženi kao Hiti iz Male Azije, koji su 2.000 godina pre Hrista u oblasti Likiji podigli grad Srb. Uporedivši zapise sa obeliska iz Ksantosa sa znacima Vukove ćirilice Bilbija je pročitao sve spomenike etrurskog naroda i time utvrdio da svi ti narodi potiču iz Podunavlja, sa područja na kome danas žive Srbi. Poznato je da su Etrurci pre Latina živeli u današnjoj Italiji i sebe su nazivali Rašanima. Opšte je prihvaćeno tumačenje naučnika da reč Ras označava soj, rasu, pripadnost plemenu koje govori istim jezikom. Mi danas znamo da su Rašani bili žitelji Nemanjine države i još postoje ruševine grada Ras. Prema tome govoriti o Etrurcima, znači govoriti o Rašanima koji su živeli na području vinčanske kulture, severozapadno od Prokuplja.

Komentarišući istraživanja profesora Deretića, Ognjen Radulović navodi da su Rimljani prelaskom Jadranskog mora, krenuli u osvajačke pohode i naišli na Ilire, a kasnije i na Tračane, narode koji su naseljavali te oblasti. Iliri su zapravo bili Veneti ili Vendi - srpski narod, a Rimljani su im dali ime Iliri prema tadasnjem vladaru koji se zvao Ilija, koji je vladao u području današnje Hercegovine i dela Crne Gore. I na ostrvu Rabu postojao je grad Sarba. Za Tračane se navodi da su bili vrlo žilav narod, a po brojnosti odmah iza Indusa.

Prema istraživanjima dr. Milorada Stojića, Tribali su naseljavali oblasti celog srpskog Podunavlja, kompletno Pomoravlje, donju Posavinu, deo Kolubare, istočnu Srbiju, severozapadnu Bugarsku i prostirali se na jug do Skoplja. Kontinuitet Tribala na ovim područjima traje od trinaestog veka pre nove ere, pa do drugog veka posle Hrista. Imali su uređenu državno-pravnu teritoriju, što svedoči njihov grb, koji se pojavljuje posle propasti srednjovekovne srpske države. Srpska država Nemanjića imala je svoj grb: na crvenom štitu dvoglavi beli orao, a grb Tribalije se javlja od sedamnaestog do osamnaestog veka kao grb Šumadije. U novije vreme brojni istraživači smatraju da su Iliri i Sarmati, odnosno Sloveni jedinstven etnos. Herodot je tvrdio da su Veneti i Iliri isti narod, a Ptolomej da Veneti čine deo Sarmatije. Milan Budimir opisuje pojave Veneta na obalama Atlantika, Baltika, u Alpima, u dolini reke Po, na Balkanu (Dalmacija, Tesalija, ušće Dunava) i u severnoj Anadoliji. Nas književnik Miloš Crnjanski naveo je imena na desetine geografskim pojmova u Britaniji koji odgovaraju nazivima na tlu naše zemlje. Anonimni autor iz sedmog veka pisao je da su postojale tri Srbije: jedna do Grčke, druga u Dačiji, a treća u Sarmatiji. Celokupnu ovu oblast osvojili su Rimljani, pod svojim imenom Ilirik. Upravni centar bio im je u Sirmijumu, gde vladavina "ilirskih i dačkih careva" traje od 248. do 392. godine nove ere.

Za Hrvate se govori da se to ime pominje prvi put od šestoga veka nove ere i da se odnosilo na Srbe koji su živeli po planinskim predelima, hrbatima, slično današnjem nazivu Zagorci. Sam hrvatski istoričar V. Kljajić u svojoj istoriji "Seoba Hrvata" piše da se deo Srba nazivao Goranima ili Horvatima, što nije označavalo narod nego plemena. Česi su ih nazivali Hrbatima, a Šafarik navodi da reč Hrvat označava brđanina. Po Dalimilu i Šafariku, Hrvata, kao naroda, uopšte nije bilo. Ruski istoričar Nikola Durnov kaže: "Milioni Srba primivši katoličanstvo pretvoriše se u Hrvate". On u "Ruskom Straniku" opisuje Zagreb kao prestonicu pokatoličenog srpstva. U "Varšavskom dnevniku" general Gurka pisao je 1880. godine: "Nikad Rusija neće sankcionisati istorijsko nasilje, da se stvori zasebno od srpskog naroda hrvatska katolička kraljevina, gde živi srpski pokatolišeni narod".

Na prostorima današnje Galicije i Poljske od pre preko tri milenijuma postojala je Bela Srbija. Njen drugi deo obuhvatao je prostore današnje Češke i Bavarske. Česi su živeli u Beloj Srbiji, a samo ime Čeh imalo je počasni karakter. Oko reke Morave živeli su Moravci. Bliski Moravcima bili su Slovaci, čije poreklo takođe datira od Srba po tvrdnji austrijskog istoričara Sinise, kao što su i Srbi Korutanci, današnji Slovenci, prema nemačkom istoričaru Dimleru. Oni Srbi koji su živeli po gajevima i šumama dobili su ime Lesi ili Šumadinci (šuma se na ruskom zove les), a oni koji su živeli u nizinama nazvani su Poljacima. Poljski istrazivač Jozef Kostriževski potvrdio je ime Poljske, koje je došlo od srpske reči polje, a odnosilo se na zemljoradnju. Po Jovanu Luciju, Bela Srbija bila je u Karpatskim gorama, a Šafarik je pisao da je za Tatrama, današnji delovi Poljske i Rusije, živeo veliki srpski narod. Upravo iz tih prostora Bele Srbije dogodila se poslednja velika seoba Srba početkom sedmoga veka nove ere, preciznije 632. godine. Za Poljake, kao narod, kaže se da nastadoše od preostalih Belih Srba, koji su se i dalje zadržali u staroj postojbini.

Rimski i grčki istoričari Plinije i Ptolomej, koji su živeli u doba Hrista, pisali su o Srbima koji su bili nastanjeni iza Dona u Sarmatiji. Otuda ih Rusi smatraju za svoje praroditelje. Reč Rus javlja se tek od devetog veka, pa Šafarik u knjizi "Srbove v Rusku" tvrdi da su: "…Rusi ostatak onog srpskog ogranka koji se iselio na Balkan". Poljski istoričar dr. Vaclav Macjejovski kaže: "Treba znati da su slovenska narečja u Bugarskoj i Srbiji stvorila staroslovenski crkveni jezik, a iz ovoga je postao ruski jezik".

Za Bugare se navodi da su uralsko-mongolskog porekla, koji su okupirali predele sadašnje Bugarske i pokorenom srpskom stanovnistvu nametnuli svoje ime, primili njihovu kulturu, veru i jezik koji su veoma iskvarili. Smatra se da su vekovna razdvojenost i uticaji susednih naroda sa delimičnim ukrštanjima, doveli do izvesnih oprečnosti među plemenima nekada istoga naroda, baš kao i uticaji religija, što je sve rezultiralo u nastanku posebnih današnjih naroda na evropskim prostorima.

Najstarije srpsko poreklo


Napred je navedeno da su haldejski, asirski i misirski rukopisi i kameni spomenici jedni od najstarijih dokumenata ljudske civilizacije, stari preko sedam hiljada godina i da se u njima pominje ime Srbin. Po nekim naučnim teorijama nastanak ljudskih naselja određuje se za razne krajeve u razna vremena. Po drugima smatra se da su prva naselja nastala u srednjoj Aziji, odakle su se narodi dalje vremenom raseljavali. Po takvoj tvrdnji za Srbe se smatra da su ogranak arijskog, ili indo-evropskog soja, kome pripadaju i romanski, keltski i germanski narodi. Za taj dokaz uzima se isti jezik svih slovenskih naroda, proizašao iz prasrpskog jezika indo-azijskog porekla.

Veliki je broj naučnika koji Indiju smatra srpskom prapostojbinom. Svi se oni slažu da su seobe Srba iz Indije započele pre šest do sedam hiljada godina i da su trajale oko hiljadu godina. Jedan od zagovornika srpskog porekla iz Indije je i dr. Nenad Đorđević, koji u svojoj obimnoj studiji "Istorija Srba" dokazuje da i mi pripadamo indo-evropskom stablu. On tvrdi da Srbi od svog postanka nose svoje ime. Postoji teorija da su se prve seobe Srba odvijale u pravcu kretanja sunca, od istoka ka zapadu.

Za kolevku svih evropskih naroda smatra se Indija, odakle su seobe za zapad započele pre petnaest hiljada godina. Dokaz tome su mnogobrojne reči u sanskritskom jeziku, istog značenja kao i na srpskom, a zabeležene su pre više od tri hiljade godina. Kao prva istorijska zabeleška je reč Serbh što ima značenje rodbine, semena i kolena. I u današnjim jezicima, indijskom i srpskom ima mnogo reči istovetnog značenja. Evo nekih:

agan - oganj; bagas - bog; brath - brat; bhala - bela; chata - četa; deti - dete; div - div; dina - dan; dasa - deset; dama - dom; girja - gora; grad - grad; iskra - iskra; kada - kada; kuta - kuća; lip - lep; lot - ljut; laghi - laki; ljubhva - ljubav; matr - mater; mala - mali; more - more; mil - mili; nabas - nebo; nava - novi; paraha - prah; prati - protiv; panca - pet; pena - pena; rabh - rob; rosa - rosa; sa - so; sila - sila; sas - sest; stan - stan; sabha - soba; stala - stol; tata - tata; ta - taj; tvar - stvar; trasti - tresti; trang - trag; tamas - tama; tri - tri; trijdosa - trinaest; tada - tada; vrt - vrt; vicur - veče; vatara - vatra; vi - vi; vas - vas; viva - živi.

U sanskritskom jeziku imena rodbine su potpuno identična srpskim, kao: tata, nana, brat, prija, sestra, strina, svekar, svekrva, dever, kum, svastika. Postoji istovetnost i mnogih drugih reči kao: guvno, hlad, stoka, goveče, jama, apsara, mana, raka, jad, med, guditi i druge. Ima ih svakako još. Drugi dokaz porekla Srba vezan za Indiju su običaji, koji su veoma slični kod oba naroda, na primer: otmica devojke, unošenje i palenje badnjaka, gatanja, motivi na vezovima i nadgrobnim spomenicima, društveno i državno uređenje i mnogi drugi. Čak su kod Srba bili sačuvani i običaji spaljivanja mrtvih. Reči župa i župan u srpskom i kod Indusa imaju značenje udruženja ili zadruge, a u sanskritskom znače povezivanje. Engleski pisci isticali su istovetnost indijskih i srpskih društvenih jedinica, opština, koje su u ono vreme bile najdemokratskiji oblik društva, sačuvanih u Srbiji do danas. Makarov je zapisao mnoga imena srpskih staništa, koja su ostala do dana današnjeg: Indostan, Avganistan, Kurdistan, Radžastan i jos mnoga druga.

Nisadeš, divni i nepristupačni vrh, stan bogova po indijskoj religiji, bio je prva srpska postojbina. Citat iz Ritera, na strani 29, glasi: "Sa vrha Mera (brdo u Indiji) pružaju se njegove grane kao Himavat, Henakutaš, Nisadeš, na kojima je živeo surovi i odeven u odelo od kože narod Serba ili Srba". Znači da su Srbi prvobitno živeli na prostorima između himalajskih i hindokuskih planina, preko šest hiljada godina pre Hrista. Ruski istoričar Moroskin ističe da su ostali narodi bili zavidni prema Srbima, koji su nastanjivali oblast Dunaj u Indiji. On takođe navodi da su u unutrašnjosti Indije bile države Prazija, Gangazija i Sarbarska (Srpska), a u primorskom delu oblast koja se zvala Panovska. O postojanju te dve srpske države nađeni su zapisi kod Aleksandra Velikog. To ukazuje na mogućnost da imena Dunava i Panonije nose takođe poreklo iz Indije (ili obratno). I u indijskim geografskim kartama ima imena srpskog značenja: Srba, Sobrana, Čarnigor, Belospor, Kovilje, Žitomir, Mala Bara, Bela Zora, Grad, Careva, Pramen, Mlava, Drvar, Borac, Zagore, Sivonje, Ravnagora, Borje, Dub, Veselgrad, Timok, Sarbatu, Srbistan, Morava, Drava, Kotor, Srbalj i druga. Po Moroskinu, Srbi su ziveli u Indiji nekoliko hiljada godina pre iseljavanja u srednju Aziju, a zabelezena su masovna seljenja pre 5.000 godina. Iz svega proizlazi da se o poreklu Srba u Indiji može govoriti kao o periodu od oko osam hiljada godina ili još više. Masovna iseljavanja iz Indije prouzrokovana su pojavom kuge, koja ih je brojčano gotovo prepolovila, kao i najezdom crnih naroda sa juga koji, su ih nemilosrdno pljačkali....